Manusia telah berkembang selama 70,000 tahun, dan dalam 500 tahun yang lalu, kemajuan dalam sains dan teknologi telah memberi kita gambaran sekilas tentang kemungkinan kehidupan kekal. Walau bagaimanapun, adalah perlu untuk membincangkan sama ada kehidupan kekal akan meningkatkan kebahagiaan manusia atau menyebabkan ketidakbahagiaan. Memandangkan kesan sosial dan alam sekitar kehidupan abadi, kemungkinan besar manusia akan lebih tidak bahagia dalam jangka masa panjang.
Manusia telah wujud selama 70,000 tahun. Dalam 70,000 tahun itu, kami telah berubah, dan kami telah berubah lebih banyak dalam 500 tahun lepas berbanding 70,000 tahun. Hanya dalam beberapa ratus tahun, manusia telah mengalami perubahan yang mengatasi beribu-ribu tahun pengetahuan terkumpul, membawa kepada evolusi pesat tamadun manusia. Revolusi demi revolusi berlaku, mengakibatkan penyatuan planet menjadi satu sfera ekologi dan sejarah. Ekonomi meletup, dan hari ini manusia menikmati kekayaan yang pernah menjadi bahan cerita dongeng. Walaupun pembangunan ekonomi dalam beberapa ribu tahun yang lalu telah mengubah kehidupan manusia secara asasnya, pertumbuhan ekonomi pasca moden telah mengubah sepenuhnya cara kita hidup. Kemajuan dalam sains dan teknologi serta Revolusi Perindustrian telah memberikan manusia kekuatan yang luar biasa dan tenaga yang tidak terbatas. Khususnya, sains dan teknologi telah maju begitu banyak sehingga manusia kini menantikan apa yang mereka harapkan: kehidupan kekal. Homo sapiens Harari dan Projek Gilgamesh adalah contoh terwujudnya keinginan manusia ini untuk kehidupan kekal, dan menunjukkan berapa lama manusia telah merinduinya.
Walaupun ramai sarjana berminat dengan proses dan hasil perkembangan ini, mereka kurang berminat dengan hubungan antara revolusi dan kebahagiaan ini. Adakah kita akan lebih bahagia berbanding 70,000 tahun yang lalu, terutamanya jika sains dan teknologi boleh menjadikan kita abadi? Soalan ini mempunyai implikasi penting untuk meneroka hubungan antara keperluan asas manusia kita dan tamadun moden.
Untuk menjawab soalan ini, kita mesti terlebih dahulu menentukan apa itu kebahagiaan. Apa itu kebahagiaan? Apakah yang boleh mengukur magnitudnya? Ahli ekonomi politik percaya bahawa faktor politik dan ekonomi mempengaruhi kebahagiaan, ahli psikologi percaya bahawa faktor psikologi mempengaruhi kebahagiaan, dan saintis percaya bahawa faktor saintifik mempengaruhi kebahagiaan. Jika kita menganggap bahawa faktor saintifik mempengaruhi kebahagiaan kerana manusia adalah sejenis organisma, maka pada tahap yang paling asas, jumlah serotonin adalah saiz kebahagiaan, kebahagiaan. Apa yang perlu kita fikirkan sekarang ialah faktor-faktor lain (ekonomi, psikologi, sosial, dll.) boleh mengubah jumlah rembesan serotonin. Dalam erti kata lain, faktor kebahagiaan langsung ialah jumlah rembesan serotonin, tetapi jika jumlah rembesan serotonin boleh diubah oleh faktor lain, faktor tersebut juga boleh menjadi ukuran kebahagiaan.
Ramai penyelidik telah mendapati bahawa tahap ekonomi boleh menjejaskan kebahagiaan: sehingga satu tahap, kebahagiaan meningkat apabila tahap ekonomi meningkat, tetapi selepas titik itu, tahap ekonomi mempunyai sedikit kesan ke atas kebahagiaan. Di samping itu, walaupun orang yang mempunyai keadaan luaran yang sama (keadaan ekonomi, status sosial, dll.) mungkin mempunyai tahap kebahagiaan yang berbeza, bermakna "kesejahteraan subjektif" boleh menjadi ukuran kebahagiaan bagi setiap individu. Dikatakan juga bahawa sesetengah orang dilahirkan bahagia dan mengekalkan indeks kebahagiaan 710, manakala yang lain tertekan dan mengekalkan indeks kebahagiaan 35. Secara ringkasnya, terdapat begitu banyak faktor yang mempengaruhi kebahagiaan, malah faktor yang sama boleh mempunyai perbezaan yang berbeza. magnitud bergantung kepada siapa individu itu. Dalam erti kata lain, adalah mustahil untuk menentukan magnitud kebahagiaan berdasarkan beberapa syarat sahaja.
Untuk menjawab soalan, "Adakah manusia akan lebih bahagia jika kehidupan kekal mungkin?", kita perlu mentakrifkan konsep kebahagiaan yang kompleks secara tempatan, iaitu, bukan sebagai jumlah perubahan dalam magnitud kebahagiaan individu, tetapi sebagai wakil, dan fikirkan tentang kebahagiaan wakil, dan berapa kerap wakil itu mewakili kemanusiaan. Kami juga akan mempertimbangkan kes-kes yang secara langsung dan tidak langsung dipengaruhi oleh kehidupan kekal.
Pada peringkat paling asas, kita boleh mengkategorikan orang kepada tiga kumpulan: mereka yang akan lebih bahagia, mereka yang akan lebih tidak bahagia, dan mereka yang kebahagiaannya tidak akan berubah. Jadi siapakah orang yang akan lebih bahagia? Sebelum menjawab soalan ini, mari kita fikirkan siapa yang akan lebih tidak bahagia. Satu contoh yang mungkin tidak terlintas di fikiran ialah orang yang memperoleh kebahagiaan daripada keistimewaan mereka (kekayaan, kebolehan, dll.) ke atas orang lain. Orang-orang ini mungkin berasa tidak gembira jika semua orang mempunyai keupayaan untuk hidup selama-lamanya.
Satu senario yang mungkin di mana kebahagiaan tidak akan banyak berubah adalah untuk orang yang kebahagiaannya tidak terjejas oleh keupayaan untuk memiliki kehidupan kekal di tempat pertama. Sebagai contoh, orang yang gembira untuk hidup kerana ia mempunyai makna dalam dirinya sendiri, dan yang percaya bahawa kematian adalah permulaan proses baru, mungkin tidak mendapati kehidupan kekal mempunyai impak yang ketara kepada kebahagiaan mereka.
Di luar dua kategori orang ini (mereka yang lebih tidak bahagia, dan mereka yang indeks kebahagiaannya tidak akan berubah), kehidupan kekal akan meningkatkan kebahagiaan mereka. Sebagai contoh, seseorang yang didiagnosis dengan kanser terminal dan hanya diberi masa enam bulan untuk hidup akan sangat gembira mendengar bahawa mereka boleh hidup selama-lamanya. Tetapi apakah bahagian ketiga-tiga kategori orang ini sebagai peratusan daripada jumlah penduduk? Dugaan saya adalah bahawa sangat sedikit orang yang akan tidak bahagia kerana kehidupan kekal. Fikir-fikirkanlah. Dari perspektif ini, kerana sifat kebahagiaan dalam jangka masa panjang, euforia kehidupan abadi itu sendiri akhirnya akan hilang dan kembali kepada kebahagiaan sendiri. Pada ketika itu, kehidupan yang kekal tidak lagi membawa kebahagiaan kepada manusia.
Setakat ini, kita telah mempertimbangkan kesan langsung kehidupan kekal, tetapi bagaimana pula dengan kesan tidak langsung kehidupan kekal terhadap kebahagiaan? Perkara pertama yang terlintas di fikiran ialah kehabisan sumber Bumi, iaitu, populasi tidak akan berkurangan disebabkan oleh kehidupan yang kekal, tetapi akan terus ada lebih ramai orang di planet ini, yang akan mengurangkan jumlah sumber yang tersedia bagi setiap orang. Malangnya, manusia yang mementingkan diri sendiri akan tidak berpuas hati dengan pengurangan jumlah sumber yang diperuntukkan kepada mereka (salah satu ciri kebahagiaan adalah jumlah kebahagiaan yang datang dari perbezaan antara keadaan semasa dan keadaan masa depan), dan mereka tidak akan mematuhi jumlah yang dikurangkan dan akan mengambil sumber daripada orang lain. Ini boleh menyebabkan banyak huru-hara, yang akan mengurangkan kebahagiaan sebilangan besar orang. Seseorang mungkin bertanya sama ada sesetengah orang akan memperoleh kebahagiaan yang sama seperti mereka yang kalah, tetapi memandangkan jumlah ketidakbahagiaan yang dialami oleh orang yang kehilangan 1,000 won pada umumnya lebih besar daripada jumlah kebahagiaan yang diperoleh oleh orang yang mengambil 1,000 won, jumlah kebahagiaan manusia secara keseluruhan akhirnya akan berkurangan.
Di samping isu sumber ini, ketidaksamaan sosial dan lebihan penduduk boleh menyebabkan lebih banyak konflik. Memandangkan teknologi dan sumber yang diperlukan untuk mencapai kehidupan kekal tidak akan sama rata untuk semua orang, ketidaksamaan yang sedia ada mungkin akan meningkat. Jika teknologi yang membolehkan kehidupan kekal mungkin dimonopoli oleh kelas atasan, majoriti orang akan berasa lebih kekurangan, yang boleh menyumbang kepada pergolakan sosial secara keseluruhan.
Ringkasnya, kebahagiaan tidak mudah diukur, jadi agak sukar untuk membincangkan sama ada kehidupan abadi akan menjadikan manusia lebih bahagia. Akibatnya, kami memilih beberapa wakil untuk memikirkan tentang besarnya perubahan dalam kebahagiaan, dan dalam proses itu, kami mempertimbangkan perubahan jangka panjang dalam kebahagiaan dan mempertimbangkan kesan langsung dan tidak langsung dari kehidupan kekal. Hasilnya menunjukkan bahawa dalam jangka panjang, perubahan langsung dalam kebahagiaan daripada kehidupan kekal akan menumpu kepada sifar, dan perubahan tidak langsung dalam kebahagiaan akan menjadi negatif (iaitu tidak gembira), jadi pada akhirnya, kehidupan abadi tidak akan menjadikan manusia lebih bahagia, tetapi agak kurang senang. Sudah tentu, pilihan wakil dan anggaran perubahan kebahagiaan bagi setiap wakil adalah tidak dijamin. Ia boleh menjadi lebih besar atau lebih kecil. Ia bukan ukuran objektif, boleh diukur, jadi ia tertakluk kepada kesilapan, tetapi secara umum, kita boleh mengatakan bahawa kehidupan kekal akan membuat manusia lebih tidak bahagia.
