Dalam kebanyakan negara demokrasi, rakyat memilih wakil mereka untuk mentadbir negara, tetapi terdapat dilema klasik yang kehendaknya harus diguna pakai apabila penggubal undang-undang dan rakyat tidak bersetuju dengan sekeping perundangan. Isu ini bergantung pada pilihan antara delegasi mandatori dan liberal, dan isu utama ialah pendekatan mana yang harus diguna pakai untuk memastikan bahawa demokrasi adalah benar kepada maksud asalnya.
Dalam kebanyakan negara demokrasi, rakyat memilih wakil mereka untuk mentadbir negara. Ini adalah mekanisme penting untuk memastikan kehendak rakyat tercermin dalam cara negara dikendalikan. Walau bagaimanapun, ia membentangkan dilema klasik politik moden mengenai hubungan antara rakyat dan wakil mereka. Sebagai contoh, katakan seorang penggubal undang-undang dan konstituennya tidak bersetuju dengan sekeping perundangan. Kehendak siapa yang harus diutamakan?
Artikel 1, Seksyen 2 Perlembagaan Republik Korea menyatakan bahawa “Kedaulatan Republik Korea terletak pada rakyat, dan semua kuasa datang daripada rakyat.” Ini boleh ditafsirkan bahawa semua kuasa dalam negara mesti dilaksanakan mengikut kehendak rakyat, yang berdaulat. Jadi jika seseorang percaya bahawa penggubal undang-undang harus menggubal undang-undang mengikut kehendak konstituen mereka, dia boleh mendapatkan sokongan dalam klausa ini. Apabila wakil rakyat dikehendaki melaksanakan kuasa mereka mengikut kehendak rakyat, seperti dalam hujah ini, gaya perwakilan ini dipanggil perwakilan mandatori. Walaupun makna asal demokrasi boleh direalisasikan dengan setia dalam sistem perwakilan mandatori, dalam praktiknya, hasil yang tidak diingini mungkin berlaku jika kehendak rakyat yang dinyatakan berbeza daripada kepentingan negara secara keseluruhan.
Sebaliknya, Perlembagaan Republik Korea menetapkan bahawa "Kuasa perundangan hendaklah terletak pada Dewan Negara" (Perkara 40) dan "Ahli Dewan Negara hendaklah melaksanakan tugas mereka mengikut hati nurani mereka, mengutamakan negara. faedah” (Perkara 46, perenggan 2). Ini bermakna memandangkan kuasa perundangan terletak pada Dewan Negara, perundangan mesti mengikut idea penggubal undang-undang. Tujuan peruntukan ini adalah untuk memastikan setiap penggubal undang-undang mempertimbangkan kepentingan negara dan bukannya kehendak sebenar rakyat. Ini bermakna penggubal undang-undang tidak semestinya perlu mengikut arahan parti politik mereka. Sistem perwakilan ini, yang membolehkan wakil membuat keputusan mengikut keyakinan mereka sendiri, dipanggil delegasi bebas. Dalam sistem perwakilan bebas, keputusan negara yang khusus diserahkan kepada wakil rakyat, manakala rakyat secara tidak langsung mengawal wakil melalui hak mereka untuk memilih mereka. Sistem perwakilan bebas tidak bercanggah dengan Perkara 1(2) Perlembagaan kerana semua kuasa Dewan Negara adalah berdasarkan hak rakyat ini untuk memilih wakil mereka. Korea Selatan pada dasarnya mengambil kedudukan yang kedua.
Namun, memandangkan rakyat tidak mengawal secara langsung wakil rakyat mereka dalam isu-isu tertentu, terdapat risiko kepercayaan antara rakyat dan wakil rakyat akan menjadi lemah dan makna asal demokrasi akan terhakis. Secara melampau, tidak ada cara untuk menyekat wakil jika mereka menyalahgunakan kuasa mereka untuk mengejar kepentingan peribadi. Untuk mengimbangi sebahagian masalah ini, sesetengah negara telah menerima pakai sistem demokrasi langsung yang membenarkan orang ramai mengambil bahagian secara langsung dalam membuat keputusan negara atau mengawal secara langsung wakil mereka.
Sebagai contoh, Switzerland mempunyai inisiatif dan sistem referendum yang membolehkan rakyat mencadangkan undang-undang secara langsung dan mengadakan referendum mengenai perundangan penting. Sistem demokrasi langsung ini boleh menyumbang kepada mengurangkan jurang antara wakil rakyat dan rakyat. Dengan membenarkan orang ramai mengambil bahagian secara langsung dalam keputusan utama negara, kehendak rakyat lebih jelas tercermin. Ia juga berfungsi sebagai semakan terhadap wakil rakyat yang membuat keputusan sewenang-wenangnya yang mengabaikan kehendak rakyat.
Kemajuan dalam teknologi juga menjadikan demokrasi langsung lebih mudah dilaksanakan. Penggunaan internet dan telefon pintar yang meluas telah membolehkan rakyat menyuarakan pendapat mereka mengenai isu-isu penting negara pada bila-bila masa, di mana-mana sahaja. Pendekatan ini, yang dipanggil e-demokrasi, memainkan peranan penting dalam meluaskan penyertaan awam dan mengukuhkan komunikasi antara wakil rakyat dan rakyat. Ini dilakukan dalam pelbagai cara, bukan sahaja melalui pengundian, tetapi juga melalui perundingan dasar, pendengaran awam, tinjauan pendapat, dan cara lain untuk memastikan kehendak rakyat dicerminkan dalam proses penggubalan dasar.
Kesimpulannya, hubungan antara rakyat dan wakilnya dalam negara demokrasi adalah kompleks dan berlapis-lapis. Kedua-dua perintah dan delegasi bebas mempunyai kelebihan dan kekurangan masing-masing, dan satu penyelesaian adalah dengan memperkenalkan unsur-unsur demokrasi langsung untuk melengkapkannya. Dengan meningkatkan penyertaan rakyat dan memastikan kuasa wakil rakyat disemak dengan betul, demokrasi yang lebih sihat dan seimbang dapat direalisasikan.
