Karnak menolak sebagai tidak bermakna mana-mana kenyataan yang tidak betul dari segi tatabahasa atau boleh disahkan secara empirik, pandangan yang menekankan kejelasan inkuiri saintifik, manakala Rorty melihat bahasa sebagai produk kontingensi sejarah, tanpa makna atau kebenaran yang tetap. Kedua-dua ahli falsafah ini berbeza dalam pendekatan mereka terhadap sifat bahasa dan kebenaran, dan menawarkan kemungkinan yang berbeza untuk perbincangan falsafah.
Karnak, seorang ahli falsafah analisis linguistik, menolak kenyataan sebagai tidak bermakna jika ia tidak gramatis atau boleh dikurangkan kepada ayat empirikal yang boleh diperhatikan, memanggilnya "ayat pseudo". Sebagai contoh, pertimbangkan dua ayat berikut
Ⅰ. Caesar adalah dan. (Cesar adalah dan)
Ⅱ. Caesar ialah nombor perdana. (Ceasar ialah nombor perdana)
Yang pertama adalah tidak gramatis, dan yang kedua adalah "penyataan pseudo" dalam erti kata bahawa adalah mustahil untuk mencari fakta pemerhatian untuk menentukan sama ada ia benar atau palsu. Dalam membincangkan jenis nama samaran ini, Karnap menunjukkan bahawa adalah kesilapan bagi ahli falsafah seperti Heidegger untuk menganggap bahawa bahasa boleh mendedahkan kewujudan metafizik. Pernyataan Heidegger bahawa "ketiadaan adalah ketiadaan dirinya, yang merupakan kedua-dua makhluk dan di luar wujud," bertujuan untuk mencadangkan bahawa "ketiadaan" juga merupakan objek yang boleh diperhatikan. Walau bagaimanapun, Karnap menegaskan bahawa dalam kenyataan Heidegger, makna literal "ketiadaan", yang pada asalnya bermaksud "ketiadaan", telah diubah secara halus menjadi makna metafora "menjadi dan melampaui wujud. Dalam erti kata lain, Karnak melihat kenyataan Heidegger tentang ketiadaan sebagai definisi pseudo di mana makna literal ketiadaan telah berubah secara tidak jelas kepada makna metafora akibat campur tangan metafora.
Kedudukan Karnak berpunca daripada metodologi penyelidikan saintifik. Beliau melihat matlamat sains sebagai mengejar kebenaran yang jelas dan boleh disahkan, dan oleh itu berpendapat bahawa hanya bahasa dengan definisi yang jelas dan struktur logik yang ketat sesuai untuk siasatan saintifik. Dalam berbuat demikian, Karnack menekankan penyelidikan empirikal berdasarkan bukti empirikal dan jauh daripada perbincangan metafizik. Beliau juga mengehadkan fungsi bahasa untuk menyampaikan maklumat dan mengecualikan bahasa metafora, yang digunakan untuk menyatakan emosi dan pengalaman subjektif, daripada analisis saintifik. Dalam konteks ini, Carnap berhujah bahawa perbincangan falsafah harus dijalankan dalam bahasa yang jelas dan objektif.
Melihat bahasa sebagai cerminan dunia, Kahneman secara logik menganalisis bahasa untuk mengungkap kebenaran tentang dunia, dan dengan berbuat demikian, dia membahagikan bahasa kepada bahasa literal dan metafora, dengan yang pertama tergolong dalam bidang fakta objektif, seperti sains. , dan yang terakhir ke alam ekspresi emosi, seperti kesusasteraan. Oleh kerana Karnak berusaha untuk menjelaskan kebenaran dunia dalam bidang fakta saintifik dan objektif, dia menganggap bahasa metafora penyair sebagai objek yang tidak bermakna untuk dinilai sebagai benar atau salah, dan bahasa literal adalah satu-satunya cara untuk mengakses kebenaran. dunia.
Berbeza dengan pandangan Karnap tentang bahasa, Rorty yang pragmatis menunjukkan pandangan pluralis bahawa bahasa adalah hasil kontingensi sejarah dan tidak boleh mengandungi sebarang makna tetap atau kebenaran transenden. Makna bahasa tidak ditentukan oleh objek, tetapi oleh kontingensi orang yang menggunakannya, dan boleh berubah bergantung pada masa dan keadaan. Rorty percaya bahawa tidak ada perbezaan yang jelas antara bahasa literal objektif dan bahasa metafora subjektif, dan tidak ada kriteria untuk membezakan antara mereka. Perbezaan ini berdasarkan idea bahawa terdapat satu bahasa tertentu yang menentukan sifat sesuatu objek, yang dipercayai oleh Lorty tidak konsisten dengan sifat kontingen bahasa. Beliau juga menyatakan bahawa bahasa metafora hanya mempunyai makna dalam konteks khusus di mana ia digunakan, dan bahasa itu sendiri tidak bersifat metafora. Rorty melihat bahasa sebagai tidak mencerminkan dunia, tetapi dia tidak menafikan bahawa dunia itu wujud. Sebaliknya, dia berkata kerana kita tidak mempunyai pilihan selain menggunakan bahasa untuk memberitahu kebenaran, kita hanya boleh membandingkan betul atau salah kenyataan linguistik, tetapi tidak betul atau salah dunia.
Pada pandangan beliau, kewujudan kenyataan yang dianggap betul hanya bermakna bahawa tradisi dan komuniti pada masa tertentu meluluskan kesesuaiannya untuk menggambarkan situasi tertentu, tetapi ia tidak membuktikan bahawa ia benar-benar benar merentas budaya dan tempoh masa. Jika kita menyedari bahawa apa yang kita dedahkan tentang dunia bukanlah perbandingan antara dunia dan bahasa, tetapi antara bahasa yang menggambarkan dunia, maka kita tidak boleh mengatakan bahawa bahasa literal adalah lebih benar daripada bahasa metafora.
Dengan pandangan bahasa ini, Rorty berusaha untuk mendedahkan bahawa kebenaran yang kami huraikan sentiasa ditulis semula dan diubah mengikut masa dan keadaan, dan dalam erti kata itu, dia berusaha untuk memahami karya falsafah sebagai usaha sastera dan puitis dan bukannya disiplin yang ketat dan sistematik. . Rorty melihat kebenaran sebagai kontinjen dan relatif, dengan individu bekerja seperti penyair secara peribadi untuk menulis tentang kehidupan unik mereka dalam perbendaharaan kata mereka sendiri, dan dia menggelar individu yang sentiasa menulis semula diri mereka ironi. Rorty menyimpulkan bahawa kerja si ironis adalah jalan menuju kesempurnaan diri, tetapi ia tidak menjamin manusia yang ideal, dan ia juga tidak membenarkan si ironi untuk membawa kebenaran peribadinya ke ruang awam dan memaksa semua orang bersetuju dengannya . Pada pandangan Rorty, ramai ahli falsafah dahulu yang berusaha untuk menemui kebenaran muktamad yang boleh dipersetujui oleh semua orang hanyalah ironi, dan oleh itu berusaha untuk mengehadkan kebenaran mereka kepada ruang peribadi. Walau bagaimanapun, memandangkan golongan ironi boleh menjadi terlalu terhad kepada ruang peribadi sehingga mereka menjadi acuh tak acuh kepada orang ramai, Rorty menggesa kami untuk melakukan kerja golongan ironi dalam bidang peribadi dan menjadi liberal dalam ruang awam. Secara liberal, dia bermaksud seseorang yang mengamalkan perpaduan, yang berusaha mengurangkan penderitaan golongan yang kurang bernasib baik dengan memperbaiki aspek negatif institusi dan adat melalui dialog dan kompromi. Dengan cara ini, Rorty berusaha untuk membuat perbezaan yang jelas antara proses mencari kebenaran dan proses menyelesaikan masalah sosial dengan memisahkan ruang peribadi, di mana piawaian sejagat tidak boleh digunakan, daripada ruang awam, yang dikawal oleh piawaian sejagat. masa itu.
Pendirian kedua-dua ahli falsafah ini telah menjadi perbahasan penting dalam pelbagai arus falsafah moden. Kedudukan Karnap membentuk asas kepada positivisme saintifik dan falsafah analitik logik, manakala pandangan Rorty adalah asas penting untuk falsafah strukturalis, dekonstruksionis, dan pragmatis yang kemudian. Ini menunjukkan bahawa sifat dan metodologi falsafah boleh berbeza-beza bergantung pada cara ia memperlakukan bahasa. Dengan membandingkan dan membezakan pandangan kedua-dua ahli falsafah ini, kita menyedari bahawa bahasa adalah lebih daripada sekadar alat komunikasi, tetapi cara penting untuk memahami dan menjelaskan dunia.
