Kanun Prosedur Jenayah memerlukan fakta jenayah mesti dibuktikan tanpa keraguan munasabah, yang dipanggil perundangan keterangan. Kecekapan pembuktian menilai sama ada bukti layak di sisi undang-undang, manakala kuasa probatif menilai sejauh mana bukti boleh menyumbang kepada percubaan fakta. Ini memastikan perbicaraan yang adil dan objektif.
Kanun Prosedur Jenayah menetapkan bahawa fakta jenayah mesti dibuktikan dengan bukti, dan fakta jenayah mesti dibuktikan tanpa keraguan munasabah, yang dipanggil perundangan keterangan. Ini bermakna hakim tidak dibenarkan mengiktiraf fakta secara sewenang-wenangnya, yang merupakan prasyarat untuk perbicaraan jenayah yang adil dan objektif. Oleh itu, bukti menduduki tempat utama dalam sistem prosedur jenayah. Kanun Prosedur Jenayah membezakan antara pembuktian dan kuasa pembuktian bukti.
Yang pertama ialah kelayakan undang-undang sesuatu bukti untuk digunakan sebagai sumber pembuktian. Bukti yang boleh diterima boleh digunakan sebagai fakta utama di mahkamah, dan sabitan boleh berdasarkannya. Bukti yang tidak boleh diterima, pada dasarnya, tidak boleh digunakan untuk membuktikan sesuatu fakta. Keperluan untuk kebolehterimaan ditetapkan oleh undang-undang. Kanun Prosedur Jenayah menetapkan syarat di mana bukti mesti dikecualikan di bawah tiga prinsip: peraturan pengecualian bukti yang diperoleh secara tidak sah, peraturan pengakuan pengecualian, dan peraturan kepakaran. Tujuan umum prinsip ini adalah untuk merealisasikan perbicaraan yang adil dengan menjamin hak tertuduh dan tertuduh.
Peraturan pengecualian bukti yang dikumpul secara haram ialah prinsip yang menafikan kebolehterimaan bukti yang dikumpul tanpa mengikut proses yang sewajarnya, dan bertujuan untuk menghalang pengumpulan bukti haram oleh agensi keadilan jenayah. Bukti terbitan, atau bukti sekunder, yang dikumpul berdasarkan fakta yang dipelajari melalui bukti yang dikumpul secara haram, juga dikecualikan di bawah peraturan pengecualian. Ini dikenali sebagai teori buah beracun, yang menyatakan bahawa jika bukti utama adalah pokok beracun, maka bukti sekunder yang diperoleh daripadanya ialah buah beracun pada pokok itu. Sebagai contoh, jika kenyataan diperoleh semasa tangkapan haram tanpa waran, kenyataan itu tidak boleh diterima, begitu juga bukti yang diperoleh dengan bantuan kenyataan itu. Walau bagaimanapun, keterangan sekunder boleh diterima jika hubungan sebab akibat antara bukti utama yang diperoleh secara haram dan keterangan sekunder dicairkan atau diputuskan.
Peraturan pengecualian pengakuan menafikan kebolehterimaan pengakuan jika ia diperoleh oleh agensi penguatkuasa undang-undang atau mahkamah dengan cara yang mengehadkan kes sewenang-wenangannya. Pengakuan adalah bukti penting, tetapi apabila kaedah penyiasatan bergantung semata-mata pada mendapatkan pengakuan, ia boleh membawa kepada pelanggaran hak asasi manusia dan kadangkala menyukarkan untuk mendapatkan kebenaran. Peraturan pengecualian melarang paksaan pengakuan dengan membuat subjek pengakuan secara sukarela mengakui kebolehterimaan pengakuan tanpa tekanan fizikal atau mental.
Peraturan khabar angin ialah prinsip bahawa bukti pakar tidak boleh diterima. Hearsay evidence ialah keterangan lisan yang diberikan oleh seseorang yang pernah mengalami sesuatu kejadian, seperti terdakwa atau saksi, yang tidak diberikan secara langsung di mahkamah tetapi diberikan secara tidak langsung oleh orang lain. Terdapat dua jenis bukti pakar: keterangan lisan dan dokumen. Rasional bagi peraturan khabar angin ialah keterangan dengar khabar tertakluk kepada pengeditan dan manipulasi oleh orang yang memberi keterangan, defendan tidak boleh menyoal balas saksi di mahkamah, dan hakim tidak boleh mendapatkan maklumat linguistik yang tepat kerana hakim tidak boleh bertanya saksi terus di mahkamah dan dengar jawapannya. Walau bagaimanapun, jika defendan bersetuju bahawa keterangan pakar boleh digunakan sebagai bukti, kecekapan keterangan itu diiktiraf, yang dipanggil 'persetujuan untuk keterangan'.
Sebaliknya, tidak seperti kebolehterimaan, kuasa probatif merujuk kepada sejauh mana bukti boleh menyumbang kepada penentuan fakta, iaitu kredibiliti sebagai nilai sebenar bukti. Penilaian kuasa probatif dibezakan daripada penilaian kapasiti pembuktian, yang hanya mempertimbangkan kehadiran atau ketiadaan kapasiti pembuktian. Bukti tidak bermakna ia adalah bukti, juga tidak bermakna ia boleh diterima.
Penilaian nilai probatif diserahkan kepada penghakiman bebas hakim, prinsip yang dikenali sebagai pembuktian liberal. Apabila bukti dikemukakan dengan nilai probatif, hakim bebas membuat penghakiman tentang nilai probatifnya. Penghakiman hakim mesti berdasarkan alasan yang munasabah, dan sewenang-wenangnya tidak dibenarkan. Selaras dengan pembuktian liberal, hakim bebas memilih dan memilih bukti, dan dalam kes bukti yang bercanggah, ia diserahkan kepada penghakiman bebas hakim untuk memutuskan bukti mana yang hendak dipercayai. Walaupun saksi tidak boleh dipercayai, hakim boleh memilih untuk mempercayai bahagian tertentu keterangan.
Kanun Prosedur Jenayah mempunyai peraturan yang ketat mengenai bukti untuk menghalang hakim daripada membuat keputusan sewenang-wenangnya. Ini penting untuk memastikan keadilan dan objektiviti perbicaraan jenayah. Oleh itu evidentialisme adalah salah satu prinsip penting yang mendasari kedaulatan undang-undang, melindungi hak tertuduh dan mengekalkan kredibiliti sistem keadilan jenayah. Dalam sistem sedemikian, proses membezakan secara menyeluruh antara bukti probetif dan kebolehterimaan dan menilai nilai substantif setiap bukti memainkan peranan penting dalam meningkatkan kualiti perbicaraan jenayah.
