Kegagalan pasaran ialah keadaan di mana sumber tidak diperuntukkan dengan cekap mengikut prinsip pasaran. Untuk mengelakkan kegagalan pasaran dalam barangan awam dan sumber yang dikongsi, campur tangan dan pengurusan yang sewajarnya oleh kerajaan adalah perlu untuk meningkatkan utiliti ekonomi masyarakat secara keseluruhan.
Kebanyakan barangan diperuntukkan mengikut prinsip pasaran, dengan pengguna membayar harga dan pembekal menerima faedah. Proses peruntukan ini biasanya menghasilkan peruntukan sumber yang cekap melalui keseimbangan bekalan dan permintaan, tetapi ini tidak selalu berlaku. Contohnya, barangan awam seperti rumah api dan lampu jalan, atau sumber biasa seperti udara bersih atau ikan di lautan, tidak diperuntukkan dengan cekap mengikut prinsip pasaran kerana orang ramai tidak perlu membayar untuk menggunakannya. Ini dikenali sebagai kegagalan pasaran, dan adalah penting untuk mengelakkan kegagalan pasaran kerana kos sosial untuk membetulkannya adalah sangat tinggi. Kegagalan pasaran boleh membawa kepada pengagihan sumber yang herot merentas ekonomi, yang akhirnya boleh mengurangkan kebajikan masyarakat secara keseluruhan. Oleh itu, pendekatan dasar untuk mencegah kegagalan pasaran diperlukan, dan kaedahnya bergantung pada sifat barang, yang memerlukan perbezaan yang jelas antara barangan awam dan sumber yang dikongsi.
Barangan awam ialah barangan yang tidak boleh dikecualikan dan bukan saingan. Kebolehkecualian merujuk kepada kemungkinan menghalang orang daripada mengambil barang, manakala persaingan merujuk kepada harta yang apabila seseorang mengambil barang, orang lain disekat daripada memakannya. Sebagai contoh, rumah api di pinggir pantai tidak boleh dikecualikan daripada dinikmati oleh individu tertentu, begitu juga keseronokan seseorang terhadap faedahnya mengurangkan faedah orang lain. Dalam pengertian ini, rumah api adalah barang awam klasik. Apabila barang awam tidak boleh dikecualikan, bermakna tiada siapa yang sanggup membayar kos memakannya, walaupun mereka mengeluarkannya, jadi tiada siapa yang sanggup membekalkannya secara sukarela. Dalam keadaan ini, kerajaan boleh mengambil langkah untuk mencegah kegagalan pasaran dengan menyediakan barangan awam berdasarkan pertimbangan komprehensif kos dan faedah sosial.
Untuk memahami sifat barang awam, kita boleh mempertimbangkan contoh tambahan. Perkhidmatan pertahanan sama-sama tersedia untuk semua warga negara, dan ketersediaan perkhidmatan pertahanan kepada seseorang tidak mengurangkan ketersediaan kepada orang lain. Atas sebab ini, perkhidmatan pertahanan disediakan oleh negara, dan kerajaan mengutip cukai daripada rakyatnya untuk membayarnya. Ini bagi menyelesaikan masalah free-rider yang boleh berlaku sekiranya penyediaan barangan awam dibiarkan ke pasaran.
Sebaliknya, sumber biasa bukanlah pengecualian seperti barangan awam, bermakna ia tersedia untuk semua orang secara percuma, tetapi ia boleh dipertandingkan. Ini boleh membawa kepada masalah serius yang dikenali sebagai tragedi bersama. Bayangkan bahawa terdapat tampalan padang rumput yang boleh digunakan oleh sesiapa sahaja dengan bebas. Pemilik lembu akan membawa sebanyak mungkin lembu untuk memberi makan kerana mereka boleh memberi makan secara percuma. Jika dia membawa masuk lebihan lembu dan padang rumput menjadi semakin rosak, penalti akan dikongsi oleh semua pemilik lembu menggunakan padang rumput, jadi dia menderita agak sedikit. Walau bagaimanapun, padang rumput mempunyai jumlah rumput yang terhad, dan pada tahap tertentu lembu, padang rumput kehilangan fungsinya. Ini membawa kepada penggunaan sumber yang berlebihan, yang seterusnya membawa akibat yang serius terhadap kehabisan sumber biasa.
Kegagalan mengurus sumber bersama mengancam kemampanannya dan boleh menyebabkan kerugian ekonomi dalam jangka masa panjang. Sebagai contoh, tragedi orang ramai dicontohi apabila spesies ikan tertentu menjadi terancam akibat penangkapan ikan secara berlebihan. Nelayan cuba menangkap seberapa banyak ikan yang mungkin untuk keuntungan jangka pendek, tetapi ini akhirnya membawa kepada kehabisan stok, yang dalam jangka panjang berisiko keruntuhan keseluruhan industri perikanan. Untuk menyelesaikan masalah ini, campur tangan kerajaan yang sewajarnya adalah penting.
Kegagalan pasaran bagi barangan awam agak mudah dicegah dengan meminta kerajaan menanggung kos penyediaannya. Walau bagaimanapun, kegagalan pasaran dengan sumber biasa berlaku apabila individu bersaing untuk mendapatkan lebih banyak sumber, seperti dalam contoh di atas, dan memerlukan langkah pencegahan untuk melaraskan daya saing yang baik dengan betul. Secara khusus, kerajaan boleh sama ada secara langsung mengawal penggunaan sumber bersama atau memberikan hak milik persendirian kepada sumber bersama. Kawalan kerajaan secara langsung ialah cara kerajaan mengekang permintaan dengan mengehadkan penggunaan peralatan tertentu, memperuntukkan masa atau tempat penggunaan, atau menetapkan unit penggunaan atau kos. Sebagai contoh, ini boleh dilakukan dengan menyekat tangkapan spesies ikan tertentu atau hanya membenarkan menangkap ikan dalam tempoh masa tertentu. Pemberian hak milik persendirian adalah satu cara untuk mengelakkan kemerosotan sumber bersama dengan mengambil kesempatan daripada kecenderungan orang ramai untuk menjaga harta mereka dengan baik. Kedua-dua pendekatan ini melibatkan campur tangan kerajaan dalam pasaran dan memerlukan konsensus sosial mengenai kaedah kawalan, prosedur dan kriteria untuk memperuntukkan hak milik persendirian. Kejayaan juga bergantung kepada keupayaan kerajaan mengawal rakyat yang menggunakan sumber bersama dan keupayaan individu menguruskan harta persendirian mereka.
Pada akhirnya, kegagalan pasaran dalam barangan awam dan sumber yang dikongsi membawa kepada peruntukan sumber yang herot dan mengurangkan utiliti masyarakat secara keseluruhan. Di samping itu, jika barangan tidak diurus dengan cekap, faedah menyediakannya berkemungkinan akan berkurangan. Oleh itu, ia harus menjadi dasar ekonomi penting kerajaan untuk meningkatkan kesejahteraan ekonomi rakyatnya dengan mencari cara yang cekap untuk mencegah tragedi yang disebabkan oleh kegagalan pasaran. Mencegah kegagalan pasaran adalah lebih daripada sekadar kecekapan ekonomi; ia adalah tugas penting untuk mencapai pengurusan sumber yang mampan dan kesaksamaan sosial. Kerajaan dan masyarakat sivil perlu bekerjasama untuk menangani cabaran ini dan terus berusaha ke arah pengagihan dan pengurusan sumber yang cekap.
