Barangan awam ialah barangan atau perkhidmatan yang dihasilkan untuk kegunaan biasa ramai orang, dicirikan oleh bukan persaingan dan tidak boleh dikecualikan. Dasar barangan awam kerajaan untuk kebaikan awam mungkin menghadapi dilema dasar, dan strategi seperti model rasional dan model yang memuaskan digunakan untuk menyelesaikannya. Adalah penting untuk memaksimumkan faedah awam dan meminimumkan kos sosial melalui model dan strategi yang berbeza.
Tidak seperti barangan pengguna, seperti makanan, yang digunakan pada peringkat individu, barangan awam ialah barangan atau perkhidmatan yang dihasilkan untuk kegunaan kolektif ramai orang, seperti taman. Terdapat banyak definisi barangan awam, tetapi ia tidak ditakrifkan oleh siapa yang menyediakannya, tetapi oleh sifat barang atau perkhidmatan itu sendiri. Barangan awam mempunyai dua ciri penting: bukan persaingan dan tidak boleh dikecualikan. Non-rivalry bermaksud penggunaan sesuatu barang oleh seseorang tidak mengurangkan kemungkinan penggunaannya oleh orang lain, dan non-excludability bermakna mustahil untuk menghalang individu tertentu daripada menggunakan kebaikan tersebut. Ciri-ciri ini menjadikan barangan awam mudah terdedah kepada kegagalan pasaran, yang menimbulkan keperluan untuk kerajaan mengambil bahagian dan menyediakannya.
Dasar barangan awam bertujuan untuk melayani kepentingan awam, dan terdapat dua teori tentang kepentingan awam ini: teori substantif dan teori proses. Teori substantif melihat kebaikan awam sebagai nilai mutlak yang dipersetujui oleh masyarakat, seperti hak asasi manusia. Teori proses menafikan hubungan antara kebaikan awam dan entiti khusus dan menekankan proses membuat keputusan yang betul untuk menemui kebaikan awam. Teori substantif melihat kepentingan awam sebagai mutlak dan tidak berubah, yang berfaedah untuk penggubalan dasar yang konsisten, tetapi boleh menyukarkan untuk menjadi sensitif terhadap keperluan sosial yang berubah mengikut masa dan konteks. Teori proses, sebaliknya, cuba untuk mentakrifkan kepentingan awam dalam cara kontekstual, yang membolehkan fleksibiliti dalam bertindak balas terhadap perubahan keperluan sosial, tetapi boleh menjadi sukar untuk mengekalkan konsistensi dan boleh membawa kepada dasar yang tidak konsisten.
Dilema dasar boleh timbul apabila satu kepentingan awam tidak serasi dengan yang lain, atau apabila pandangan yang bercanggah adalah sama sah, walaupun dengan prosedur yang sesuai. Dilema dasar ialah pilihan sukar antara nilai atau alternatif yang tiada tandingan, di mana pilihan satu alternatif adalah sukar kerana kos peluang alternatif yang tidak dipilih adalah tinggi. Jika keadaan ini berterusan, ia boleh menyebabkan kelewatan dalam pelaksanaan dasar atau peningkatan kontroversi, meningkatkan kos kepada masyarakat secara keseluruhan. Oleh itu, kerajaan telah mencari jalan keluar daripada dilema dasar.
Model rasional menjelaskan bahawa alternatif optimum boleh dipilih dalam situasi dilema dengan memastikan kesesuaian hubungan sebab akibat antara matlamat dan cara dasar. Ideanya ialah jika pembuat keputusan diberi masa, belanjawan dan maklumat yang mencukupi, mereka boleh meneliti semua alternatif yang mungkin dan dengan itu membuat keputusan yang rasional. Walau bagaimanapun, dalam dunia nyata, sumber dan masa adalah terhad, dan mungkin sukar untuk memeriksa semua alternatif yang mungkin. Oleh kerana batasan ini, "model yang memuaskan" telah dicadangkan, yang menekankan keputusan pada tahap yang memuaskan dan bukannya tahap yang optimum. Adalah dipercayai bahawa keputusan pantas oleh pembuat keputusan dalam situasi pilihan adalah positif untuk masyarakat dengan menghapuskan ketidakpastian daripada keputusan dasar, tanpa mengira sifat moral atau logik keputusan itu. Walau apa pun keputusannya, pasaran dijangka memperuntukkan sumber dengan cara yang cekap.
Kegigihan dilema dasar secara mendadak meningkatkan kos kepada masyarakat secara keseluruhan. Di dunia nyata, kos dilema yang berpanjangan meningkat secara mendadak, kerana jumlah masa yang tersedia untuk pertimbangan menjadi tidak terhingga dengan belanjawan dan maklumat yang mencukupi. Dalam situasi sedemikian, pembuat keputusan perlu membuat keputusan dengan cepat. Model yang memuaskan boleh diguna pakai sebagai strategi untuk pembuat keputusan untuk mengelak daripada terjebak dalam situasi dilema, bukannya sebagai keputusan terpaksa kerana kekurangan masa dan bajet. Ia merupakan satu cara bagi pembuat keputusan untuk mengurangkan ketidakpastian membuat keputusan terbaik dalam sumber terhad dan menggalakkan peruntukan sumber yang cekap merentas masyarakat.
Melalui model dan strategi yang berbeza ini, kerajaan cuba mengatasi dilema dasar yang berkaitan dengan penyediaan barangan awam dan mencari jalan untuk meminimumkan kos sosial dan memaksimumkan faedah awam. Usaha ini memainkan peranan penting dalam merealisasikan kepentingan awam dengan mencerminkan ciri-ciri barangan awam dan keperluan sosial.
Saya ingin menambah lebih banyak kandungan, tetapi sila tambahkannya pada permulaan, tengah atau akhir bab supaya ia sesuai secara semula jadi dengan kandungan.
Tidak seperti barangan pengguna, seperti makanan, yang digunakan pada peringkat individu, barangan awam ialah barangan atau perkhidmatan yang dihasilkan untuk kegunaan kolektif ramai orang, seperti taman. Terdapat banyak definisi barangan awam, tetapi ia tidak ditakrifkan oleh siapa yang menyediakannya, tetapi oleh sifat barang atau perkhidmatan itu sendiri. Barangan awam mempunyai dua ciri penting: bukan persaingan dan tidak boleh dikecualikan. Non-rivalry bermaksud penggunaan sesuatu barang oleh seseorang tidak mengurangkan kemungkinan penggunaannya oleh orang lain, dan non-excludability bermakna mustahil untuk menghalang individu tertentu daripada menggunakan kebaikan tersebut. Ciri-ciri ini menjadikan barangan awam lebih terdedah kepada kegagalan pasaran, yang menimbulkan keperluan untuk kerajaan mengambil bahagian dan menyediakannya.
Contoh barangan awam termasuk pertahanan negara, ketenteraman awam dan perlindungan alam sekitar. Pertahanan negara tidak terkecuali kerana semua rakyat dilindungi sama, dan tidak bertanding dalam manafaat seseorang daripada pertahanan negara tidak mengurangkan faedah orang lain. Ketenteraman awam juga perlu untuk menjaga keselamatan dan ketenteraman masyarakat secara keseluruhan, dan tidak boleh dimonopoli oleh mana-mana individu. Perlindungan alam sekitar ialah isu global dan bukan saingan dan bukan pengecualian kerana melindungi alam sekitar di satu negara atau wilayah tidak menghalang negara atau wilayah lain daripada mendapat manfaat daripadanya.
Dasar barangan awam kerajaan bertujuan untuk melayani kepentingan awam, dan terdapat dua teori tentang kepentingan awam ini: teori substantif dan teori proses. Teori substantif melihat kebaikan awam sebagai nilai mutlak yang dipersetujui oleh masyarakat, seperti hak asasi manusia. Teori proses menafikan hubungan antara kebaikan awam dan entiti khusus dan menekankan proses membuat keputusan yang betul untuk menemui kebaikan awam. Teori substantif melihat kepentingan awam sebagai mutlak dan tidak berubah, yang berfaedah untuk penggubalan dasar yang konsisten, tetapi boleh menyukarkan untuk menjadi sensitif terhadap keperluan sosial yang berubah mengikut masa dan konteks. Teori proses, sebaliknya, cuba untuk mentakrifkan kepentingan awam dalam cara kontekstual, yang membolehkan fleksibiliti dalam bertindak balas terhadap perubahan keperluan sosial, tetapi boleh menjadi sukar untuk mengekalkan konsistensi dan boleh membawa kepada dasar yang tidak konsisten.
Konsep kepentingan awam telah berubah sepanjang sejarah. Walaupun pada zaman dahulu, kepentingan awam dianggap terutamanya mementingkan keselamatan negara dan pengekalan kuasa pemerintah, pada zaman moden ia telah merangkumi pelbagai nilai, termasuk perlindungan hak asasi manusia, kesaksamaan sosial, dan perlindungan alam sekitar. Peralihan ini telah dicerminkan dalam dasar barangan awam, yang telah meluaskan skop barangan awam dalam pelbagai bidang.
Dilema dasar boleh timbul apabila barangan awam tertentu sukar untuk wujud bersama dengan barangan awam yang lain, atau apabila pendapat yang bercanggah disamakan walaupun selepas prosedur yang betul. Dilema dasar ialah pilihan yang sukar antara nilai atau alternatif yang tiada tandingan, di mana pilihan satu alternatif mengakibatkan kehilangan besar peluang untuk alternatif yang tidak dipilih. Jika keadaan ini berterusan, ia boleh menyebabkan kelewatan dalam pelaksanaan dasar atau peningkatan kontroversi, meningkatkan kos kepada masyarakat secara keseluruhan. Oleh itu, kerajaan telah mencari jalan keluar daripada dilema dasar.
Model rasional menjelaskan bahawa alternatif optimum boleh dipilih dalam situasi dilema dengan memastikan kesesuaian hubungan sebab akibat antara matlamat dan cara dasar. Ideanya ialah jika pembuat keputusan diberi masa, belanjawan dan maklumat yang mencukupi, mereka boleh meneliti semua alternatif yang mungkin dan dengan itu membuat keputusan yang rasional. Walau bagaimanapun, dalam dunia nyata, sumber dan masa adalah terhad, dan mungkin sukar untuk memeriksa semua alternatif yang mungkin. Oleh kerana batasan ini, "model yang memuaskan" telah dicadangkan, yang menekankan keputusan pada tahap yang memuaskan dan bukannya tahap yang optimum. Adalah dipercayai bahawa keputusan pantas oleh pembuat keputusan dalam situasi pilihan adalah positif untuk masyarakat dengan menghapuskan ketidakpastian daripada keputusan dasar, tanpa mengira sifat moral atau logik keputusan itu. Walau apa pun keputusannya, pasaran dijangka memperuntukkan sumber dengan cara yang cekap.
Kegigihan dilema dasar secara mendadak meningkatkan kos kepada masyarakat secara keseluruhan. Di dunia nyata, kos dilema yang berpanjangan meningkat secara mendadak, kerana jumlah masa yang tersedia untuk pertimbangan menjadi tidak terhingga dengan belanjawan dan maklumat yang mencukupi. Dalam situasi sedemikian, pembuat keputusan perlu membuat keputusan dengan cepat. Model yang memuaskan boleh diguna pakai sebagai strategi untuk pembuat keputusan untuk mengelak daripada terjebak dalam situasi dilema, bukannya sebagai keputusan terpaksa kerana kekurangan masa dan bajet. Ia adalah satu cara untuk mengurangkan ketidakpastian yang dihadapi oleh pembuat keputusan dalam membuat keputusan terbaik dalam sumber terhad dan untuk menggalakkan peruntukan sumber yang cekap untuk masyarakat secara keseluruhan.
Penyelesaian dilema dalam dasar barangan awam boleh berbeza dari negara ke negara dan kawasan dasar ke kawasan dasar. Sesetengah negara secara aktif berusaha untuk melibatkan sektor swasta dalam penyediaan barangan awam untuk memperuntukkan sumber dengan lebih cekap. Sebagai contoh, perkhidmatan pengangkutan awam mungkin disalurkan kepada syarikat swasta dan bukannya dikendalikan secara langsung oleh kerajaan, membolehkan persaingan meningkatkan kualiti perkhidmatan dan mengurangkan kos. Sebaliknya, di kawasan tertentu, campur tangan kerajaan secara langsung mungkin lebih berkesan. Sebagai contoh, sektor-sektor seperti pertahanan dan kepolisan sukar untuk disumber luar kepada sektor swasta, jadi peranan kerajaan secara langsung adalah penting.
Melalui model dan strategi yang berbeza ini, kerajaan cuba mengatasi dilema dasar yang berkaitan dengan penyediaan barangan awam dan mencari jalan untuk meminimumkan kos sosial dan memaksimumkan faedah awam. Usaha ini memainkan peranan penting dalam merealisasikan kepentingan awam dengan mencerminkan sifat barangan awam dan keperluan masyarakat. Kejayaan dasar barangan awam akhirnya akan meningkatkan kualiti hidup rakyat dan menyumbang kepada pembangunan mampan masyarakat.
