Pada abad ke-20, falsafah sains berkembang melalui pelbagai teori dan perbahasan, termasuk positivisme logik dan disprovationalism Karl Popper. Positivisme logik menekankan kebolehpercayaan, manakala disprovasionalisme menekankan kebolehpercayaan teori saintifik. Setiap teori telah menyumbang kepada kemajuan saintifik, tetapi kedua-duanya tidak memberikan penyelesaian yang sempurna. Sains sentiasa berkembang melalui kritikan dan pengesahan.
Abad ke-20 adalah zaman keemasan untuk sains, dengan banyak kemajuan sains. Falsafah sains, yang timbul daripada perbincangan sains semula jadi, merupakan penyumbang utama kepada semua kemajuan ini. Falsafah sains pada abad ke-20 telah dicirikan oleh perdebatan sengit tentang sains, dari positivis logik kepada Karl Popper, Thomas Kuhn, Lacatoche, FireAvent, dan lain-lain. Secara umumnya, sejarah falsafah sains sering dibahagikan kepada 'pra-Kuhn' dan 'pasca-Kuhn' berdasarkan Thomas Kuhn, yang memperkenalkan konsep 'struktur revolusi saintifik' atau 'paradigma' kepada dunia. Dalam artikel ini, saya akan memperkenalkan falsafah sains moden dari pra-Thomas Kuhnian, pandangan positivis logik sains kepada induktivisme dan disprovasionalisme, membandingkan ciri-ciri induktivisme dan disprovationalisme, dan mengkaji masalah dan batasan kedua-dua teori ini.
Ahli positivis logik mengkritik ketidakupayaan ahli falsafah konvensional menganalisis wacana falsafah secara logik dan berkeras menggunakan bahasa yang tepat. Mereka mahu makna proposisi ditentukan hanya dengan cara ia boleh ditentukan sama ada benar atau salah, dan mereka menggunakan kebolehtentusahan sebagai kriteria makna, mengkategorikan pernyataan yang tidak boleh disahkan sebagai tidak bermakna. Mereka menggunakan kriteria ini untuk mengkategorikan proposisi saintifik sebagai bermakna dan proposisi metafizik atau etika sebagai tidak bermakna. Para positivis logik berhujah bahawa pengalaman adalah satu-satunya cara untuk menentukan kebenaran proposisi, dan oleh itu satu-satunya cara untuk menentukan sama ada proposisi itu bermakna atau tidak. Ahli positivis logik mencadangkan induktivisme dan deduksi hipotetik sebagai kaedah penghakiman empirikal.
Penaakulan induktif ialah proses penaakulan yang membuat generalisasi daripada contoh separa. Ia adalah penghakiman empirikal dan kebarangkalian kerana ia membuat kesimpulan umum daripada kes individu. Sebagai contoh, jika anda memerhati 100 burung gagak dan semua 100 burung gagak hitam, anda membuat hipotesis bahawa semua burung gagak adalah hitam. Ini juga dikenali sebagai penaakulan meluas kandungan. Teori sains yang menyimpulkan pemerhatian baru dan hasil eksperimen daripada hipotesis ini dan mengujinya terhadap data empirikal dipanggil sains induktivis. Walau bagaimanapun, tidak seperti penaakulan deduktif, premis penaakulan induktif tidak menjamin bahawa kesimpulan akan sentiasa benar; mereka hanya boleh memberikan andaian terbaik, kerana jika seekor burung gagak bukan hitam ditemui, cadangan bahawa semua burung gagak adalah hitam adalah palsu. Penaakulan induktif sentiasa boleh salah kerana ia sentiasa mengandaikan lompatan logik, yang tidak dapat dielakkan dalam kes penaakulan induktif. Sebagai alternatif, positivis logik mencadangkan metodologi deduktif hipotetik, yang menggunakan imaginasi, tekaan, atau gerak hati untuk menghasilkan hipotesis dan bukannya proses pemikiran generalisasi daripada kes individu. Proses mendapatkan pemerhatian baharu dan hasil eksperimen secara deduktif daripada hipotesis yang dicadangkan melalui spekulasi atau gerak hati, dan kemudian mengujinya semula berdasarkan pengalaman, membayangkan teori sains induktivis tradisional.
Walau bagaimanapun, metodologi deduktif hipotetik tidak menangani batasan asas penaakulan induktif. Melalui prinsip kebolehpercayaan, positivis logik berpendapat bahawa hanya pernyataan yang boleh disahkan melalui pengalaman adalah proposisi yang bermakna. Hujah ini menunjukkan metafizik dan etika sebagai bidang yang tidak tertakluk kepada pengesahan. Mereka berhujah bahawa bidang ini harus dikecualikan daripada falsafah kerana ia tidak tertakluk kepada pengesahan. Walau bagaimanapun, masalahnya ialah walaupun induktivisme dan metodologi deduktif hipotetik digunakan, kekeliruan bahawa pernyataan universal empirikal tidak dapat disahkan akhirnya muncul, dan teori pengesahan itu sendiri jatuh ke dalam ramalan pemenuhan diri bahawa ia adalah konsep metafizik. Ahli positivis logik menerima masalah serius ini dengan prinsip pengesahan dan memperkenalkan konsep 'pengukuhan' dan bukannya 'pengesahan'. Tidak seperti "bukti" atau "pengesahan", tahap sokongan untuk hipotesis dinyatakan dari segi kebarangkalian, dan pertimbangan dibuat tentang kemungkinan besar hipotesis itu benar memandangkan pelbagai bukti. Walau bagaimanapun, masih terdapat masalah dengan cadangan pengurangan ini. Kebarangkalian pernyataan universal yang disokong oleh pemerhatian individu adalah, selepas semua, sama seperti membahagikan nilai terhingga dengan nilai tak terhingga, yang bermaksud sifar. Dalam erti kata lain, tiada kenyataan sejagat boleh disahkan oleh bukti empirikal.
Karl Popper berhujah bahawa induksi tidak dapat menyelesaikan masalah, dan mencadangkan metodologi anti-proofist untuk mengesahkan sains menggunakan potongan sahaja. Sebagai contoh, hipotesis "semua gagak adalah hitam" dicadangkan oleh kaedah deduktif hipotetik, tetapi jika gagak bukan hitam ditemui, ia adalah kes untuk menyangkal hipotesis kerana ia tidak sesuai dengan hipotesis. Seorang positivis logik akan mengatakan bahawa jika semua burung gagak yang diperhatikan adalah hitam, maka hipotesis itu terbukti. Walau bagaimanapun, Popper akan mengatakan bahawa ia telah menahan percubaan untuk menyangkalnya. Dalam erti kata lain, Popper mengatakan bahawa setiap hipotesis mesti sentiasa mengandaikan bahawa ia boleh menjadi salah pada satu ketika. Ini kerana walaupun hipotesis telah bertahan dalam percubaan untuk menyangkalnya setakat ini, hipotesis itu boleh dibuang serta-merta pada satu ketika pada masa hadapan jika contoh menyangkalnya muncul. Dalam erti kata lain, Popper berhujah bahawa "apa yang tidak boleh disangkal bukanlah sains".
Oleh itu, disprovasionalisme mengatasi percanggahan logik penaakulan induktif dan menawarkan pandangan sains yang merangkumi tanggapan berhati-hati tentang kemajuan. Walau bagaimanapun, idea bahawa pernyataan pemerhatian boleh digunakan untuk menafikan kenyataan universal menghadapi kritikan lain. Terdapat masalah serius dengan penolakan Popper, bagaimanapun, dan ia berpunca daripada "pergantungan teori pemerhatian. Semua pemerhatian mempunyai komponen teori, dan jika tidak ada bahasa pemerhatian neutral-teori, maka idea untuk menguji teori melalui pemerhatian adalah terjejas. Menurut Charmus, tiada perkara seperti pernyataan objektif dan pemerhatian tertentu.
Adalah mustahil untuk memastikan apa yang salah, kerana hipotesis sebenar bukan hanya hipotesis, tetapi gabungan banyak pernyataan yang berkaitan dengan hipotesis. Oleh itu, jika sebahagian daripada keseluruhannya disangkal, sentiasa ada kemungkinan bahawa, kerana ia adalah sebahagian daripada keseluruhan, teori secara keseluruhan boleh diselamatkan dengan membuat pelarasan yang sesuai. Ini menjadikannya mustahil untuk membuat pemerhatian dan ujian konklusif yang menyangkal hipotesis tertentu, yang bermaksud hujah Popper untuk membuang hipotesis sebaik sahaja ia disangkal menjadi masalah logik.
Walaupun terdapat batasan ini, disprovasionalisme jelas mempunyai kelebihan berbanding induktivisme. Oleh kerana penyokong penentang menekankan pertumbuhan sains, idea sokongan mereka adalah berbeza dalam cara yang penting. Mengikut kedudukan induktivis, kes pengesahan sesuatu teori ditentukan semata-mata oleh hubungan logik yang wujud antara pernyataan pemerhatian yang disokong dan teori yang disokong oleh pernyataan pemerhatian. Hanya kes yang menyokong teori secara induktif boleh menjadi kes yang menyokong, dan semakin banyak kes yang menyokong yang boleh ditemui, semakin banyak sokongan teori itu, dan semakin besar kemungkinan teori itu benar. Tetapi keadaan bukan sejarah, bukan sosial, bebas ini tidak boleh wujud sama sekali. Sains adalah berdasarkan teori yang sedia ada dan banyak dipengaruhi oleh latar belakang sosial, kedudukan falsafah, dll.
Kesimpulannya, kedua-dua teori sains induktivis positivis logik dan teori sains disprovasionalis Karl Popper mempunyai kelebihan dan kekurangannya, dan tiada teori yang sempurna. Sains sentiasa berubah, dan perubahan ini didorong oleh kritikan dan pengesahan yang berterusan. Melalui proses inilah sains berkembang, dan melalui proses inilah kita memperoleh pemahaman dan pengetahuan yang lebih baik.
