Walter Benjamin mengkritik pawagam pada tahun 1930-an kerana menyebabkan karya seni tradisional kehilangan aura mereka, dan ia merupakan persoalan yang kekal relevan dalam menghadapi kemajuan digital moden.
Hari ini, filem diiktiraf sebagai genre seni yang menentukan pada zaman kita, dengan penonton sehingga 10 juta orang bagi setiap filem. Walau bagaimanapun, adalah menarik untuk diperhatikan bahawa pada zaman awal pawagam, pada tahun 1930-an, W. Benjamin secara kritis memeriksa pawagam. Menurutnya, filem semakin kehilangan aura karya seni tradisional.
Konsep "aura" Benjamin mempunyai makna yang sangat falsafah dan mendalam. Ia seperti bau yang indah atau tenaga hidup yang bernafas yang kita alami apabila kita melepaskan kesedaran dan sikap kita yang tidak berperikemanusiaan dan berobjektifkan dan berhubung dengan objek dengan pandangan jiwa kita. Ia berada berhampiran kita dan masih jauh, muncul secara sementara pada bila-bila masa apabila kita tenggelam dalam objek melalui komunikasi jiwa. Sebuah karya seni menimbulkan aura dari jurang, dan penerima mengalami aura melalui perhubungan dengan karya seni. Walau bagaimanapun, aura karya seni musnah apabila peranti mekanikal dan teknologi seperti fotografi dan kamera menyerang alam seni, dan Benjamin memetik pawagam sebagai contoh utama.
Benjamin menegaskan bahawa ciri terpenting pawagam ialah kamera mengambil tempat penonton. Dalam kes teater, pelakon dan penonton berinteraksi secara langsung, membolehkan pelakon mencipta watak selain dirinya sendiri dan bertindak selari dengan penonton. Penonton dapat merasai aura yang menyelubungi watak utama lakonan melalui pelakon yang melakonkan watak tersebut. Dalam filem, bagaimanapun, kamera campur tangan antara pelakon dan penonton. Pelakon itu membuat persembahan di hadapan kamera, tetapi sifat mesin yang tidak peribadi menjadikannya mustahil untuk berkongsi hubungan mata. Penonton tidak boleh berhubung dengan pelakon kerana mereka hanya melihat imej pada skrin, dan mereka hanya boleh berhubung dengan pelakon apabila mereka berasa selari dengan kamera. Akibatnya, penonton menguji dan mengkritik pelakon secara visual, sama seperti kamera. Akibatnya, pelakon itu perlu berpuas hati dengan melakukan helah di hadapan kamera dalam keadaan buangan, terputus daripada semua komunikasi. Aura yang menyelubungi pelakon, dan aura watak yang ditunjukkannya, pasti akan hilang.
Persembahan seorang bintang filem bukanlah satu karya yang bersatu, tetapi lebih kepada jumlah daripada banyak tindakan yang berasingan. Ini datang daripada sifat kamera, yang memecahkan persembahan pelakon kepada satu siri episod boleh dipasang. Detik-detik aksi dalam filem yang telah siap, dirakam dan disunting oleh kamera dari pelbagai perspektif, hanyalah milik kamera sendiri. Pelakon itu hanyalah salah satu daripada banyak prop yang diletakkan secara selektif dalam setiap detik aksi, dan tiada ruang untuk aura campur tangan dalam imej yang dipasang oleh kamera.
Dalam hal ini, Benjamin mengkritik pawagam sebagai demonstrasi seni yang paling ketara dan jarak penontonnya dari alam maya yang indah, yang secara tradisinya dianggap sebagai satu-satunya alam di mana seni boleh berkembang. Tidak jelas sama ada kritikan Benjamin, yang dibuat pada zaman awal pawagam, boleh digunakan sepenuhnya pada kanak-kanak poster budaya hari ini.
Bagaimanapun, kritikan Benjamin terlalu relevan untuk diketepikan sebagai peninggalan masa lalu. Walaupun teknologi digital moden telah menjadikan filem lebih kompleks dan canggih, ia juga boleh mempercepatkan kehilangan aura yang ditakuti Benjamin. Walaupun kemajuan dalam sinematografi digital definisi ultra tinggi dan imejan janaan komputer (CGI) telah meningkatkan realisme pawagam dan mempertingkatkan rendaman penonton, ia juga menimbulkan risiko untuk mengubah pengalaman artistik unik pawagam kepada pengulangan mekanikal dan pengalaman visual yang standard. .
Oleh itu, pembikin filem dan penonton masa kini perlu melihat semula perspektif kritikal Benjamin. Ia memerlukan pemikiran dan usaha berterusan untuk mengimbangi kemajuan teknologi dengan ekspresi artistik, dan untuk memastikan bahawa pawagam berfungsi sebagai alat untuk memperkayakan pengalaman estetik manusia melebihi keseronokan visual semata-mata. Wawasan Benjamin boleh menjadi panduan penting dalam meneroka hala tuju seni sinematik kontemporari, dan perspektif kritisnya menawarkan amaran dan cadangan yang masih sah hari ini.
