Pendatang Korea ke Amerika Syarikat sejak akhir 1960-an telah mencapai kemerdekaan ekonomi melalui bekerja sendiri walaupun terdapat halangan bahasa dan perbezaan budaya. Mereka telah memanfaatkan rangkaian etnik dan pendidikan mereka untuk menjalankan perniagaan yang berjaya dan mengembangkan pengaruh mereka dalam masyarakat Amerika.
Imigrasi Korea ke Amerika Syarikat bermula dengan sungguh-sungguh pada akhir 1960-an. Hari ini, warga Korea Amerika bekerja dalam pelbagai profesion dan merupakan komuniti pendatang yang sangat berpengaruh di Amerika Syarikat. Walaupun pendatang awal menghadapi banyak cabaran kerana halangan bahasa dan perbezaan budaya, mereka tetap bekerja tanpa jemu untuk menyesuaikan diri dengan masyarakat Amerika. Khususnya, percubaan mereka untuk mencapai kemerdekaan ekonomi mengambil banyak bentuk, yang tidak lama kemudian menjadi ciri pekerjaan tersendiri komuniti pendatang Korea.
Satu ciri pekerjaan penting komuniti pendatang Korea ialah kadar pemilikan perniagaan kecil yang luar biasa tinggi berbanding kumpulan etnik lain. Menurut satu statistik, kadar bekerja sendiri di kalangan rakyat Korea Amerika adalah 70% lebih tinggi daripada purata untuk semua rakyat Amerika. Ini bukan sekadar statistik, tetapi penunjuk penting kebebasan ekonomi dan penyesuaian sosial mereka. Fenomena ini didorong oleh keinginan mereka untuk mewujudkan diri mereka dalam persekitaran baru mereka dan menyediakan peluang yang lebih baik untuk anak-anak mereka.
Terdapat banyak sebab untuk kelaziman bekerja sendiri yang agak tinggi dalam komuniti pendatang Korea. Satu penjelasan biasa ialah penguasaan bahasa Inggeris yang terhad, tetapi beberapa kajian menunjukkan bahawa pekerja bekerja sendiri imigran Korea generasi pertama mempunyai tahap penguasaan dan pendidikan bahasa Inggeris yang lebih tinggi daripada orang gaji Korea di sektor swasta. Namun begitu, kemahiran bahasa Inggeris mereka yang bekerja sendiri tidak semestinya diterjemahkan kepada pekerjaan arus perdana, dan walaupun sebahagian besarnya adalah graduan kolej, pendidikan dan kelayakan mereka di Korea jarang diiktiraf dalam proses mendapatkan pekerjaan yang mereka inginkan. Keadaan ini telah menyebabkan pendatang memilih aktiviti ekonomi bebas yang boleh memanfaatkan pendidikan dan pengalaman mereka dengan sebaiknya.
Pekerjaan yang sedia ada kepada mereka yang tidak mempunyai akses kepada pekerjaan pilihan masyarakat arus perdana adalah pekerjaan yang mengelakkan persaingan langsung dengan orang dari masyarakat arus perdana. Ini adalah sektor yang telah dielakkan atau ditinggalkan oleh orang arus perdana kerana mereka tidak lagi boleh mengharapkan keuntungan daripadanya. Contoh biasa termasuk perniagaan yang memenuhi keperluan pengguna etnik minoriti atau perniagaan intensif buruh. Pekerjaan sendiri jenis ini mencirikan kehidupan perniagaan orang Korea Amerika. Pendatang melihat peluang dalam niche ini dan menggunakan sumber dan rangkaian mereka sendiri untuk membangunkan perniagaan mereka. Ini telah memainkan peranan penting dalam membantu rakyat Korea Amerika mengekalkan kestabilan ekonomi di samping mengekalkan identiti budaya mereka.
Perlu diingat bahawa pendatang Korea yang terpaksa memilih bekerja sendiri mempunyai sumber etnik dan peribadi yang tersedia untuk mereka untuk menyediakan dan menjalankan perniagaan mereka. Pertama, sumber etnik termasuk fakta bahawa ramai pendatang Korea tinggal di kawasan geografi tertentu dan dianjurkan di sekitar kumpulan agama, yang membolehkan mereka bertukar maklumat tentang perniagaan mereka. Kedua, mereka mempunyai akses kepada buruh keluarga bergaji rendah kerana hubungan keluarga mereka masih utuh. Kumpulan agama, khususnya, lebih daripada sekadar tempat ibadat; mereka berfungsi sebagai tempat penting untuk pertukaran maklumat dan sokongan bersama. Komuniti yang dibentuk di gereja dan kuil menyediakan rangkaian di mana pendatang boleh berkongsi pengalaman mereka dan bekerjasama berdasarkan kepercayaan.
Sumber peribadi termasuk pendidikan dan akses kepada modal. Tahap pendidikan tinggi yang mereka terima di Korea Selatan, walaupun tidak diiktiraf oleh masyarakat arus perdana, memberikan mereka kemahiran asas untuk menjalankan perniagaan. Latar belakang sosial mereka di Korea Selatan juga membolehkan mereka mempunyai sedikit simpanan peribadi dan akses mudah kepada modal. Di samping itu, beberapa pendatang telah membina model perniagaan yang berjaya berdasarkan pengalaman mereka di Korea Selatan, meneroka peluang baharu dalam pasaran AS. Mereka juga telah melabur banyak dalam pendidikan anak-anak mereka, membantu memastikan generasi akan datang mendapat akses kepada peluang ekonomi yang lebih baik.
Salah satu teori yang menjelaskan fenomena pendatang Korea yang menumpukan pada perniagaan kecil dan individu semasa mereka berintegrasi ke dalam masyarakat Amerika ialah "teori orang tengah". Ciri penting kumpulan orang tengah ialah mereka bertindak sebagai perantara dalam struktur ekonomi antara pengeluar dan pengguna, majikan dan pekerja, pemilik dan penyewa, dan kelas atasan dan bawahan. Pada tahun-tahun awal komuniti pendatang, ramai pendatang Korea mengendalikan kedai-kedai kecil di kawasan kejiranan yang lebih miskin di bandar-bandar besar. Perniagaan milik pendatang Korea berpeluang untuk berkhidmat sebagai "orang tengah" di kawasan kejiranan yang dihuni terutamanya oleh orang Latin dan Afrika Amerika yang berpendapatan rendah. Walau bagaimanapun, mereka juga menghadapi cabaran untuk berselisih dengan pembekal barangan arus perdana, tuan tanah dan agensi kerajaan di satu pihak, dan pengguna di pihak yang lain.
Untuk mengatasi konflik dengan masyarakat arus perdana dan untuk memenuhi keperluan perniagaan mereka, pendatang Korea mengukuhkan perpaduan etnik mereka. Mereka menubuhkan organisasi peruncit Korea untuk menangani masalah secara kolektif, dan mereka mengamalkan integrasi menegak, yang menggabungkan proses pengedaran di bawah satu sistem pengurusan untuk mengurangkan kos dan mengukuhkan kuasa tawar-menawar beli. Dengan menumpukan pada satu kawasan, peruncit Korea dengan perniagaan yang serupa dapat mengumpulkan pesanan mereka dengan pemborong Korea yang berkuasa dan berunding dengan pembekal untuk mendapatkan harga yang lebih baik. Mereka juga menerima sokongan daripada pengurus dalam rantaian menegak, seperti akaun belum bayar dan pinjaman permulaan. Sistem kerjasama ini menyediakan jaringan keselamatan ekonomi untuk pendatang awal dan memberi mereka peluang untuk membina model perniagaan yang berjaya berdasarkan kepercayaan bersama.
Walau bagaimanapun, kesan negatif integrasi menegak tidak boleh diabaikan. Apabila terlalu banyak peruncit Korea mengambil bahagian dalam rangkaian ini, ketepuan pasaran berlaku dengan menumpukan pada sebilangan kecil pasaran produk, dan etnik lain yang bukan sebahagian daripada rangkaian ini dikecualikan daripada faedah integrasi menegak hanya kerana etnik mereka. Integrasi menegak adalah ciri masyarakat pendatang Korea yang membezakannya daripada kumpulan etnik lain. Walaupun ia telah membenarkan individu Korea yang bekerja sendiri untuk terus mengumpul modal dan pengalaman, ia tidak secara asasnya menyelesaikan masalah jam kerja yang panjang dalam perniagaan kecil. Namun begitu, pendatang Korea terus memperbaiki keadaan mereka, dan dengan semangat yang mencabar, mereka telah berjaya mewujudkan diri mereka dalam masyarakat Amerika. Generasi demi generasi, mereka telah mencapai kejayaan ekonomi dan pengiktirafan sosial yang lebih besar, dan kini merupakan etnik minoriti yang ketara di Amerika Syarikat.
