Undang-undang ditulis dalam istilah umum dan abstrak untuk digunakan pada pelbagai perkara, dan kaedah tafsiran literal, sejarah dan bertujuan digunakan untuk menggunakannya pada kes tertentu. Ia juga menggunakan analogi dan norma perundangan untuk mengisi kekosongan dalam undang-undang, dan adalah penting untuk mencerminkan perubahan sosial dan keperluan zaman.
Undang-undang dinyatakan dalam proposisi normatif yang umum dan abstrak supaya ia boleh digunakan untuk kes konkrit sebanyak mungkin. Oleh itu, untuk menggunakan undang-undang untuk kes-kes tertentu, adalah perlu untuk mentafsir undang-undang untuk menjelaskan kandungannya dan menentukan skop penggunaannya. Terdapat dua jenis kaedah tafsiran undang-undang: tafsiran perlembagaan oleh institusi negara seperti badan perundangan, badan kehakiman dan eksekutif, dan tafsiran akademik melalui penyelidikan akademik oleh para sarjana. Antaranya, tafsiran sastera, tafsiran sejarah, dan tafsiran bertujuan digunakan secara tradisional berhubung dengan tafsiran akademik.
Pertama sekali, tafsiran teks undang-undang hendaklah berdasarkan pemahaman tatabahasa terhadap makna watak yang digunakan dalam teks undang-undang dan struktur ayat. Tafsiran ini dipanggil kaedah tafsiran tatabahasa. Mana-mana teks berkanun hendaklah ditafsirkan dengan cara ini pada mulanya. Bagaimanapun, berhati-hati perlu diambil semasa mentafsir undang-undang kerana makna surat atau istilah undang-undang dalam teks berkanun selalunya berbeza daripada makna biasa. Dan kerana makna sesuatu undang-undang mesti ditentukan berhubung dengan realiti khusus yang diguna pakai, adalah wajar untuk mentafsirkan makna perkataan yang digunakan dalam peruntukan undang-undang seperti yang wujud pada hari ini, bukan seperti yang wujud semasa undang-undang itu digubal. .
Kaedah pentafsiran sejarah bertujuan untuk mengenal pasti dan meneroka niat perundangan penggubal undang-undang pada masa penggubalan. Niat perundangan penggubal undang-undang boleh ditentukan dengan melihat sejarah sistem perundangan, atau dengan melihat bahan asas perundangan, seperti alasan rang undang-undang untuk mencadangkan rang undang-undang, pendapat perundangan daripada organisasi yang berkaitan, dan minit mesyuarat. Walau bagaimanapun, keadaan di mana undang-undang digubal selalunya sangat berbeza daripada yang di bawahnya ia digunakan, jadi niat perundangan penggubal undang-undang hanya boleh menjadi bantuan yang tidak mengikat dan bukannya cara tafsiran yang muktamad.
Pentafsiran bertujuan adalah kaedah tafsiran di mana subjek tafsiran mencari makna undang-undang berdasarkan perbincangan rasional dalam susunan undang-undang semasa, dengan mengambil kira makna teks undang-undang, tujuan perundangan, ideologi dan nilai yang dikejar. melalui perundangan, dan persepsi dan analisis keadaan semasa. Menurut kaedah tafsiran bertujuan ini, tafsiran undang-undang bukan semata-mata untuk mengulangi apa yang telah dipertimbangkan oleh pembuat undang-undang pada masa lalu, tetapi untuk mendedahkan tujuan undang-undang itu semula mengikut keadaan. Memandangkan maksud sebenar undang-undang itu tidak ditentukan oleh perundangan yang lalu, sebaliknya dengan mewarisi semangat perundangan yang sesuai dengan keadaan semasa, teks undang-undang harus ditafsirkan secara fleksibel melangkaui tafsiran semantik yang mudah. Selain itu, tafsiran undang-undang yang tidak terikat secara ketat dengan teks undang-undang diiktiraf bagi menambah teks undang-undang mengikut semangat undang-undang dan merealisasikan semangat undang-undang apabila perlu.
Kaedah-kaedah ini biasanya digunakan dalam kes-kes di mana terdapat peruntukan undang-undang yang jelas terpakai kepada perkara yang memerlukan penghakiman undang-undang. Walau bagaimanapun, konsep dan kategori undang-undang yang membentuk teks undang-undang tidak dapat merangkumi sepenuhnya semua pelbagai fenomena dan tingkah laku yang tertakluk kepada peraturan. Ia juga tidak mungkin untuk menjangka dan mengawal semua kemungkinan kejadian masa hadapan pada masa penggubalan. Ini membawa kepada masalah dalam penggunaan undang-undang, yang disebut sebagai kecacatan dalam undang-undang. Apabila tiada peraturan undang-undang yang jelas untuk mengawal sesuatu perkara, ia dipanggil "kecacatan yang nyata," dan apabila terdapat kedaulatan undang-undang untuk mengawal sesuatu perkara, ia dipanggil "kecacatan tersembunyi" kerana ia membawa kepada yang sangat tidak munasabah. hasil. Memandangkan hakim tidak boleh menolak untuk membicarakan kes berdasarkan kelemahan undang-undang ini, pelbagai kaedah digunakan untuk mengisi kekosongan undang-undang.
Satu kaedah biasa ialah analogi. Analogi ialah penggunaan peraturan yang berasingan, selain daripada peraturan yang terpakai secara langsung, kepada kes yang dipertikaikan. Agar keputusan undang-undang menjadi sah dan sah, terlebih dahulu mesti ada statut yang mengawal isu yang serupa dengan isu yang menjadi isu, dan mesti ada persamaan yang ketara antara kedua-dua isu. Akhir sekali, mesti ada penentuan kehakiman bahawa analogi itu memberikan penyelesaian yang munasabah kepada persoalan yang dipertikaikan.
Walaupun analogi biasanya digunakan sebagai cara untuk mengisi kekosongan dalam undang-undang, ia pada asasnya hanyalah alternatif untuk mengisi jurang dalam undang-undang ekspres. Oleh kerana itu, hasil analogi mempunyai had bahawa kesahihannya mesti dinilai melalui kaedah yang berasingan, seperti tafsiran bertujuan. Selain itu, kerana kelemahan undang-undang sering disembunyikan, hakim mesti mencari jalan untuk mengisi kekosongan undang-undang. Dalam hal ini, ulama berpendapat bahawa hakim boleh mengisi kekosongan tersebut dengan menggunakan norma-norma perundangan seperti keadilan, akal, dan kesaksamaan sebagai asas penghakiman undang-undang. Prinsip-prinsip ini dibentangkan sebagai satu cara untuk hakim mendekati penyelesaian masalah secara rasional sambil mengawal sewenang-wenangnya dalam perkara yang memerlukan penghakiman undang-undang. Walau bagaimanapun, adalah benar juga bahawa hakim tidak boleh menghapuskan sepenuhnya penghakiman emosi atau sewenang-wenangnya, dan oleh itu adalah perlu untuk meminimumkan kecacatan dalam undang-undang sebanyak mungkin sebagai soal dasar perundangan.
Untuk mengimbangi kelemahan undang-undang, adalah penting bukan sahaja untuk mempertimbangkan niat dan tujuan penggubal undang-undang, tetapi juga untuk mencerminkan perubahan dan perkembangan dalam masyarakat. Masyarakat moden berubah dengan pantas, dan perubahan ini mungkin menimbulkan isu undang-undang baharu. Oleh itu, adalah penting bagi hakim untuk mencerminkan perubahan sosial dan keperluan masa semasa mentafsir dan menggunakan undang-undang, untuk memastikan undang-undang itu fleksibel sambil mengekalkan kestabilan undang-undang. Ini bermakna tafsiran undang-undang tidak terhad kepada huruf undang-undang, tetapi memerlukan pendekatan menyeluruh yang mengambil kira semangat dan tujuan undang-undang. Sebagai contoh, isu undang-undang yang timbul daripada pembangunan teknologi baharu mungkin tidak dapat ditangani dengan secukupnya dalam rangka kerja undang-undang sedia ada. Dalam kes sedemikian, hakim mesti mentafsir dan menggunakan undang-undang kepada situasi baharu untuk mencari penyelesaian yang adil dan munasabah.
Oleh itu, dalam proses mentafsir dan menggunakan undang-undang, adalah penting bagi hakim untuk melampaui makna literal undang-undang, memahami tujuan dan semangat undang-undang, dan membuat penghakiman undang-undang yang sesuai berdasarkan kes tertentu. Ini penting untuk membina sistem perundangan yang bertindak balas terhadap perubahan keperluan sosial sambil mengekalkan kestabilan undang-undang dan kebolehramalan. Pendekatan yang komprehensif dan fleksibel terhadap tafsiran dan penggunaan undang-undang akan memainkan peranan penting dalam mengisi jurang dalam undang-undang dan menyediakan penyelesaian undang-undang yang adil dan munasabah.
