Kursus ini mengkaji hubungan antara undang-undang dan keadilan, membincangkan perkembangan sejarah undang-undang semula jadi dan undang-undang berkanun dan kepentingan penyelarasan mereka, dan meneroka cabaran dan penyelesaian undang-undang dalam masyarakat kontemporari.
Hubungan antara undang-undang dan keadilan adalah salah satu masalah klasik perundangan. Undang-undang ialah peraturan yang mengawal masyarakat dan merupakan asas ketenteraman, dan keadilan adalah nilai muktamad yang harus diperjuangkan oleh undang-undang ini. Adalah wajar untuk memikirkan undang-undang yang adil dan moral yang diterima secara universal oleh semua orang, tanpa mengira masa dan tempat. Secara tradisinya, undang-undang sedemikian telah dirujuk dan dibincangkan sebagai "undang-undang semula jadi". Undang-undang semula jadi tidak digubal secara buatan, sebaliknya adalah sesuatu yang intrinsik yang mendahului pengalaman manusia dan berakar umbi dalam undang-undang ilahi, susunan alam semesta, atau sifat manusia. Khususnya, keupayaan semula jadi manusia untuk sebab, atau keupayaan manusia yang unik untuk membezakan antara yang benar dan yang salah, yang baik dan yang jahat, menyediakan cara yang dengannya undang-undang semula jadi boleh ditemui.
Teologi zaman pertengahan Barat menekankan autoriti agama dengan memahami undang-undang semula jadi sebagai undang-undang ilahi yang tertulis dalam akal manusia. Ahli teologi zaman pertengahan melihat kehendak Tuhan dan akal manusia sebagai harmoni. Kemudian, pemikiran undang-undang semula jadi moden melepaskan diri daripada pergantungan kepada teologi dan melihat undang-undang semula jadi sebagai sesuatu yang boleh disahkan oleh akal sahaja. Grotius (1583-1645), yang boleh dikatakan mempelopori aliran ini, memeluk tradisi zaman pertengahan, tetapi berlandaskan undang-undang semula jadi yang kukuh dalam akal manusia. Beliau berhujah bahawa norma undang-undang yang dipastikan melalui akal dan selaras dengan fitrah manusia adalah kedua-dua undang-undang tabii dan kehendak Tuhan, dan undang-undang tabii ini adalah intrinsik dan tidak boleh diubah, walaupun oleh Tuhan. Undang-undang semula jadi, yang dicapai melalui bimbingan akal yang betul, adalah norma yang melangkaui negara dan undang-undang negara.
Masa Grotius ditandai dengan peperangan agama, dan dia melihat bahawa tiada undang-undang dihormati dalam pusaran ini, dan dia percaya bahawa undang-undang semula jadi boleh digunakan untuk menetapkan norma yang boleh diterima oleh Katolik, Protestan, dan bukan Kristian. Tambahan pula, beliau percaya bahawa prinsip undang-undang ini boleh mengawal kepentingan negara, mencegah kemusnahan peperangan dan merealisasikan keamanan dan kemakmuran bagi umat manusia. Ideanya memuncak dalam penerbitan 전쟁과 The 법이란 of Peace pada tahun 1625. Dalam buku ini, beliau membincangkan keperluan untuk membuka peperangan, kelakuan yang perlu dipatuhi semasa perang, dan meletakkan asas bagi konsep undang-undang semula jadi sebagai asas teori, dan berdasarkan itu, beliau membina teori undang-undang untuk mengawal hubungan. antara negeri. Atas sebab ini, Grotius juga dipanggil bapa undang-undang antarabangsa.
Undang-undang akal, bebas daripada kuasa ilahi, dengan hak asasi manusia pada terasnya, menjadi latar belakang ideologi utama masyarakat moden. Sebagai contoh, Pengisytiharan Kemerdekaan Amerika pada tahun 1776 dipengaruhi oleh undang-undang semula jadi. Tambahan pula, Deklarasi Hak Asasi Manusia semasa Revolusi Perancis mengisytiharkan hak untuk kebebasan, pemilikan, kelangsungan hidup, dan penentangan sebagai hak undang-undang semula jadi yang tidak boleh dilanggar. Idea undang-undang semulajadi menyediakan asas penting untuk sistem perundangan moden, terutamanya dalam memastikan bahawa nilai kebebasan dan kesaksamaan berkait rapat dengan undang-undang.
Walau bagaimanapun, pada abad ke-19, pemikiran undang-undang tabii cenderung merosot dalam menghadapi kritikan bahawa undang-undang semula jadi sukar untuk ditakrifkan dalam amalan. Satu teori baru yang muncul di barisan hadapan kritikan ini ialah positivisme undang-undang. Positivisme undang-undang berpendapat bahawa hanya undang-undang de facto, iaitu undang-undang yang digubal oleh badan perundangan sesebuah negara dan mempunyai kesan dunia sebenar, boleh diiktiraf sebagai undang-undang. Menurut teori ini, undang-undang yang digubal oleh penggubal undang-undang melalui proses yang sah menjadi undang-undang mutlak, tanpa mengira kandungannya, dan orang ramai wajib mengikutinya kerana ia berdasarkan kuasa negara. Positivisme menekankan objektiviti dan kepastian undang-undang dan melihatnya sebagai memainkan peranan penting dalam mengekalkan ketenteraman sosial.
Walau bagaimanapun, dalam era moden, perbincangan tentang undang-undang semula jadi mengalami kebangkitan selepas perang dunia yang dahsyat, yang dicirikan oleh totalitarianisme di bawah samaran kesahihan. Selepas Perang Dunia II, tribunal antarabangsa seperti Perbicaraan Nuremberg menekankan pendekatan undang-undang semula jadi dengan menunjukkan batasan undang-undang berkanun. Ini adalah sebahagian daripada usaha untuk melindungi hak asasi manusia dan merealisasikan nilai kemanusiaan. Hari ini, undang-undang semula jadi masih diiktiraf kerana peranannya dalam menyediakan ideal yang harus dicita-citakan oleh kedaulatan undang-undang. Di samping itu, dunia moden dan global telah menimbulkan pelbagai contoh yang menyebabkan kita memikirkan semula hubungan antara undang-undang dan keadilan. Cabaran baharu, seperti isu alam sekitar, isu hak asasi manusia dan hak digital, memaksa kami untuk mengkaji semula sifat undang-undang dan hubungannya dengan keadilan. Ini menjadi lebih penting apabila masyarakat antarabangsa bekerjasama untuk mewujudkan norma biasa.
Oleh itu, mewujudkan hubungan harmoni antara undang-undang tabii dan undang-undang berkanun kekal sebagai cabaran penting, dan mencapai masyarakat yang lebih adil dan aman adalah matlamat penting perundangan moden. Membina kebijaksanaan pemikir terdahulu, hari ini kita perlu mengkonseptualisasikan semula dan membangunkan hubungan antara undang-undang dan keadilan. Untuk tujuan ini, sarjana undang-undang harus terus meneroka sifat dan fungsi undang-undang melalui pelbagai pendekatan disiplin dan menyumbang kepada pembinaan sistem perundangan yang lebih baik.
Hubungan antara undang-undang dan keadilan dalam masyarakat moden bukan sekadar perbincangan teori. Dalam amalan, masalah undang-undang menjelma dalam pelbagai bentuk di seluruh masyarakat, dan penyelarasan undang-undang dan keadilan memainkan peranan penting dalam mencari penyelesaian kepada mereka. Contohnya, kemajuan teknologi terkini mencipta cabaran undang-undang baharu. Kemajuan dalam kecerdasan buatan, data besar dan bioteknologi mencipta masalah baharu yang tidak dapat ditangani dengan secukupnya oleh sistem perundangan sedia ada. Dalam konteks ini, sarjana undang-undang perlu membangunkan prinsip dan norma undang-undang yang boleh bertindak balas terhadap cabaran teknologi baharu.
Di samping itu, integrasi ekonomi global dan pengembangan pertukaran antarabangsa telah menekankan lagi kepentingan undang-undang antarabangsa. Masyarakat antarabangsa melakukan pelbagai usaha untuk memastikan sistem perundangan negara beroperasi secara harmoni antara satu sama lain. Untuk tujuan ini, usaha sedang dibuat untuk mewujudkan piawaian undang-undang bersama dengan kerjasama organisasi antarabangsa untuk menyelesaikan masalah undang-undang pada skala global.
Hubungan antara undang-undang dan keadilan sentiasa berkembang seiring dengan perubahan zaman dan masyarakat. Oleh itu, para fuqaha dan peguam perlu bertindak balas secara proaktif terhadap perubahan ini dan terus berusaha untuk mewujudkan masyarakat di mana undang-undang dan keadilan berada dalam harmoni. Ini akan menjadi langkah pertama ke arah dunia yang lebih adil dan aman.
