Muncul di Perancis pada tahun 1950-an, auteurisme melihat pengarah sebagai "pengarang" dan bukan hanya pengarah, menekankan unjuran kreativiti dan personaliti pengarah ke dalam filem. Teori kritikal ini dipromosikan sebagai tindak balas kepada amalan pengeluaran sastera dan teater pawagam Perancis dan membawa kepada penemuan semula keaslian pengarah, walaupun dalam filem komersial Hollywood. Auteurisme ini telah memberi kesan yang mendalam terhadap kritikan dan pendidikan filem kontemporari.
Pada tahun 1950-an, teori kritikal baru yang dipanggil auteurisme muncul dalam kritikan filem Perancis. Auteurisme merujuk kepada pandangan pengarah sebagai "auteur" dan bukan hanya pengarah, dan mengenal pasti pengarah dengan karya itu. Pada masa kemunculan teori itu, terdapat amalan meluas di Perancis untuk menyesuaikan karya sastera terkenal ke skrin besar tanpa banyak perubahan, bergantung pada pakaian mewah, set, dan pelakon teater popular. Auteurisme dianjurkan sebagai reaksi terhadap warna sastera dan teater yang lazim dalam pawagam Perancis. Tindak balas ini mencerminkan keinginan untuk filem diiktiraf sebagai karya seni bebas, dengan ekspresi artistik pengarah, dan bukan sekadar medium untuk bercerita.
Auteurisme menyokong karya yang secara konsisten memaparkan alam sinematik peribadi pengarah dan gaya asal, bukannya klise. Kreativiti dan keperibadian seorang pengarah dimanifestasikan dalam ciri gaya yang konsisten, seperti pandangan dunia atau kesedaran tematik yang dijalankan melalui kerjanya, gaya naratif yang menyatakannya, dan situasi, tetapan, atau teknik ekspresif tertentu yang berulang secara berterusan. Ia berdasarkan kepercayaan bahawa pengarah boleh membina bahasa sinematiknya sendiri dan berkomunikasi dengan penonton melaluinya.
Kritikan auteurist telah memberi kesan penting kepada dunia kritikan filem, terutamanya melalui penemuan semula pawagam Hollywood. Di Hollywood, filem dihasilkan dengan cara yang standard dan terdesentralisasi untuk meningkatkan kecekapan kakitangan produksi, serupa dengan sistem Ford, yang melambangkan teknologi pengeluaran besar-besaran awal Amerika. Akibatnya, penerbit yang bertanggungjawab dalam kewangan dan pentadbiran terlibat dalam proses kerja pengarah, manakala pengarah berperanan untuk melaksanakan idea penerbit di skrin. Ini dilakukan untuk menghasilkan filem dengan kualiti tertentu sambil meminimumkan ketidakstabilan box office, yang boleh disebabkan oleh pembolehubah seperti bakat pencipta yang tidak dapat diukur dan cita rasa penonton yang berubah-ubah. Dalam sistem ini, pengarah sering disekat dalam kebebasan kreatif mereka, tetapi pakar auteurists melihat dalam ini potensi untuk keaslian.
Pengkritik auteurist, bagaimanapun, percaya bahawa walaupun dalam filem komersial yang dihasilkan di bawah keadaan paling industri Hollywood, tanda unik pengarah boleh ditemui. Pengkritik auteurist menyatakan keadaan di mana keadaan pengeluaran yang terhad sebenarnya menimbulkan rasa cabaran dan kreativiti pengarah. Akibatnya, B-movies dan pengarahnya juga merupakan penerima manfaat. Mereka menilai semula pengarah yang, walaupun terdapat kekangan komersial, telah berjaya memasukkan gaya unik dan kesedaran tematik mereka sendiri ke dalam kerja mereka. Ini membolehkan penonton dan pengkritik menemui naratif peribadi dan niat artistik pengarah dalam filem mereka.
Pengarah Hollywood yang paling terkenal yang akan dipulihkan oleh pengkritik auteurist ialah Hitchcock, seorang ahli genre thriller. Hitchcock diiktiraf sebagai pengarah yang mengekalkan kesedaran dan gaya tematik yang konsisten walaupun dalam kekangan sistem dan genre pengeluaran. Hitchcock menggunakan skema naratifnya sendiri untuk mengelirukan penonton dan kemudian mendedahkan kebenaran pada saat-saat akhir untuk sentuhan yang mengejutkan. Dia juga sering menggunakan teknik "McGuffin" untuk mengelirukan penonton sebagai alat dramatik untuk mencipta konvensyen naratifnya sendiri: dia akan menggunakan prop tertentu sebagai McGuffin, menjadikannya kelihatan sebagai petunjuk yang pasti, hanya untuk memastikannya menjadi palsu, membuatkan penonton bingung. Teknik ini menjadi tanda dagangan filem Hitchcock dan meletakkannya dalam liganya sendiri.
Pengaruh auteurisme terhadap penilaian semula pawagam Hollywood berterusan hingga ke hari ini. Sebagai contoh, auteurisme membantu mentakrifkan apa yang menjadi filem "baik" atau pengarah "hebat", dan ia masih digunakan dalam pendidikan filem hari ini. Auteurisme juga memberi keberanian kepada pengarah baharu untuk membangunkan bahasa sinematik mereka sendiri dan menggunakannya untuk merealisasikan visi artistik mereka. Ini telah membuka jalan kepada pelbagai eksperimen dan inovasi sinematik untuk diteruskan dalam pawagam moden. Tambahan pula, memandangkan landskap pembikinan filem telah menjadi lebih pelbagai disebabkan oleh kemajuan dalam teknologi digital, auteurisme telah dibayangkan semula dalam bentuk baharu dan kekal relevan seperti biasa.
