Untuk mengelakkan aktiviti berkumpulan secara bebas dan memastikan semua orang mengambil bahagian dengan penuh integriti, kami memerlukan satu cara untuk menilai sumbangan ahli kumpulan. Ini menggalakkan tingkah laku altruistik melalui hipotesis lelaran-timbal balik, yang akhirnya bersambung dengan sebab untuk hidup betul. Manusia berinteraksi melalui penilaian sosial, dan inilah cara kita mencipta masyarakat yang lebih baik.

Tujuan aktiviti berkumpulan adalah untuk memupuk semangat kerjasama dan menyelesaikan masalah dengan berkongsi idea. Dalam proses ini, mereka boleh bertukar-tukar idea dan menghasilkan hasil yang lebih baik. Ia juga membantu mereka memahami peranan mereka dan memupuk rasa tanggungjawab. Berinteraksi antara satu sama lain meningkatkan kemahiran menyelesaikan masalah dan membolehkan anda menemui kekuatan masing-masing. Walau bagaimanapun, ia juga boleh membawa kepada mementingkan diri sendiri, kerana sesetengah orang berpendapat mereka boleh mendapat kredit untuk menyelesaikan tugas walaupun mereka tidak bekerjasama. Tunggangan percuma ini menyebabkan orang yang bertanggungjawab melakukan kerja penunggang percuma dan kalah dalam aktiviti berkumpulan. Dalam artikel ini, kita akan bercakap tentang cara mengharapkan orang lain melakukan bahagian kerja mereka, dan cara mencegah penunggangan bebas yang menyusahkan supaya kita boleh melakukan aktiviti kumpulan yang terbaik. Tambahan pula, kita akan membincangkan sama ada terdapat sebab untuk manusia hidup dengan betul.

'Pembalasan' melalui penilaian

Secara umum, tunggangan percuma ialah apabila anda mendapat gred yang lebih baik daripada yang anda layak kerana pengorbanan orang lain, iaitu, anda mendapat gred yang lebih baik daripada yang sepatutnya anda perolehi. Oleh itu, aktiviti kumpulan yang paling cenderung kepada tunggangan bebas adalah yang mana profesor menilai keputusan kumpulan secara unilateral. Ini kerana, dengan mengandaikan hasil aktiviti kumpulan adalah sama iaitu tahap penilaian yang diterima oleh profesor adalah sama, adalah lebih berfaedah untuk membuat kerja yang kurang. Walau bagaimanapun, hampir mustahil bagi seorang profesor untuk menilai proses aktiviti kumpulan secara unilateral, dan bukannya hasil aktiviti kumpulan. Oleh itu, jika penilaian di kalangan ahli kumpulan dicerminkan dalam penilaian keseluruhan, adalah kurang adil untuk berkorban dalam aktiviti kumpulan kerana mereka boleh mendapat gred yang lebih baik dengan menerima penilaian yang lebih baik mengikut sumbangan mereka. Sebaliknya, penunggang percuma akan tidak digalakkan mengambil tunggangan percuma kerana mereka akan mengalami penilaian yang buruk daripada rakan sepasukan mereka. Hasilnya, ahli kumpulan akan mengambil bahagian dengan lebih tekun dalam aktiviti kumpulan untuk mendapat rating yang baik, bermakna kumpulan itu melakukan kerja yang terbaik.
Sebab mengapa ahli kumpulan menilai sumbangan satu sama lain kepada kumpulan adalah cara terbaik untuk memastikan kumpulan terbaik dijelaskan oleh hipotesis ulangan-saling balas, yang menyatakan bahawa apabila anda memberi, anda mendapat apa yang anda berikan dan apabila anda menyinggung perasaan, anda mendapat apa awak menyinggung perasaan. Menurut hipotesis ini, manusia bertindak altruistik untuk mengelakkan tindakan balas terhadap tingkah laku mementingkan diri sendiri oleh orang lain, kerana tingkah laku altruistik dalam situasi yang berulang akan menyebabkan orang lain bertindak altruistik dalam situasi seterusnya, dan tingkah laku mementingkan diri sendiri akan menyebabkan orang lain bertindak mementingkan diri sendiri dalam situasi seterusnya. Menggunakan hipotesis ini kepada aktiviti kumpulan, kita boleh mengatakan bahawa situasi yang berulang ialah aktiviti kumpulan dan penilaian ahli kumpulan, dan pihak yang satu lagi ialah ahli kumpulan yang lain kecuali anda. Dalam konteks ini, penilaian aktiviti kumpulan bukan sekadar penilaian, tetapi asas kepercayaan dan kerjasama di kalangan ahli kumpulan.
Dengan cara ini, jika ahli kumpulan menilai satu sama lain dalam aktiviti kumpulan untuk mewujudkan mutuality antara mereka dan ahli kumpulan selain daripada diri mereka sendiri, ahli kumpulan akan mengambil bahagian dalam aktiviti kumpulan dengan ikhlas, dan aktiviti kumpulan yang terbaik akan dapat dilakukan.

Adakah terdapat alasan untuk hidup dengan betul?

Dalam kes kaedah pengelompokan yang diterangkan di atas, tingkah laku altruistik tidak sama dengan tingkah laku tidak mementingkan diri sendiri, dan tingkah laku mementingkan diri sendiri tidak sama dengan tingkah laku altruistik. Dalam erti kata lain, penyertaan aktif dalam kumpulan tidak mendapat manfaat daripada penyertaan aktif orang lain dalam kumpulan, sebaliknya daripada penilaian yang baik. Ini adalah lanjutan sedikit daripada hipotesis pengulangan-salingan, tetapi bukannya pengulangan di mana faedah yang sama ditukar, pengulangan di mana faedah timbal balik timbul daripada rantaian situasi yang berbeza. Jadi, pada skala yang lebih luas, di luar aktiviti berkumpulan, bolehkah pengulangan dan timbal balik ini diwujudkan dalam kehidupan kita?
Kita sentiasa "menilai" seseorang dalam hidup kita. Jika kita memanjangkan idea aktiviti kumpulan, kita boleh mengatakan bahawa kita sentiasa menilai antara satu sama lain. Apa yang kita nilai bergantung pada keadaan, dan bagaimana ia mempengaruhi orang lain bergantung pada keadaan. Tetapi kerana kita sentiasa menilai satu sama lain, kita perlu hidup dengan betul. Sebagai contoh, jika tingkah laku pentingkan diri saya menyakiti orang lain, dan walaupun orang itu tidak berpeluang bertindak mementingkan diri saya pada masa akan datang, orang itu akan tetap menilai saya sebagai seorang yang mementingkan diri sendiri kerana kemudaratan yang saya lakukan. Jika penilaian ini mempengaruhi orang lain (yang menyedari penilaian saya), maka kebarangkalian bahawa saya akan dicederakan oleh tingkah laku mementingkan diri saya meningkat. Oleh itu, saya harus menjauhkan diri daripada sikap mementingkan diri sendiri untuk mengelakkan perkara ini daripada berlaku.
Namun, seperti contoh yang ditunjukkan, jika 'penilaian' itu tidak memberi kesan, maka hujah saya gagal. Di sinilah wujudnya timbal balik. Manusia adalah haiwan sosial dan sentiasa hidup dalam kumpulan, jadi apabila seseorang menilai orang lain, ahli kumpulan lain akan terjejas oleh penilaian itu, dan itu akan menjejaskan situasi lain dalam kumpulan itu. Manusia dan masyarakat ibarat rantai yang tidak dapat dipecahkan, maka apabila penilaian terhadap seseorang manusia diterapkan kepada masyarakat, keadaan lain akan terjejas oleh penilaian tersebut. Akibatnya, kita mesti hidup dengan betul dalam masyarakat kerana pengaruh penilaian wujud dalam masyarakat kita.
Walau bagaimanapun, seseorang mungkin mengatakan bahawa tidak ada paksaan untuk bertindak dengan betul kerana faedah tingkah laku mementingkan diri adalah lebih besar daripada faedah "penilaian" sedemikian. Ini benar. Ada kemungkinan bahawa manfaat kepada masyarakat secara keseluruhan daripada melakukan perkara yang betul adalah kurang daripada faedah kepada seseorang daripada bertindak mementingkan diri sendiri. Tetapi hanya untuk seketika. Oleh kerana orang yang bertindak mementingkan diri sendiri juga merupakan anggota masyarakat, kerosakan yang disebabkan oleh tingkah laku mementingkan diri sendiri juga akan muncul dalam masyarakat. Di samping itu, faedah tingkah laku mementingkan diri sendiri hanyalah jangka pendek, dan dalam jangka panjang, kehilangan kepercayaan sosial akan lebih merosakkan. Oleh itu, kita harus memupuk masyarakat yang cantik dengan melakukan perkara yang betul dan memperoleh reputasi yang baik.
Kesimpulannya, manusia akan sentiasa dinilai oleh anggota masyarakat lain atas perlakuan mereka dalam masyarakat yang wujudnya timbal balik. Penilaian ini akan menyebabkan untung atau rugi sendiri, maka perlulah berusaha untuk penilaian yang baik. Di samping itu, faedah tingkah laku mementingkan diri adalah jangka pendek dan merosakkan keseluruhan masyarakat, jadi kita harus membina masyarakat yang mengumpul faedah yang lebih berharga melalui tingkah laku yang betul. Dengan kata lain, manusia harus hidup dengan betul.