Buku ini meneroka hubungan antara kematian, kehidupan kekal, dan kebahagiaan, meneliti dari pelbagai perspektif sama ada kehidupan kekal boleh membawa kebahagiaan sejati kepada manusia, atau sama ada ia boleh membawa kepada ketidakbahagiaan. Ia juga mengkaji teori yang berbeza tentang sifat kebahagiaan dan penentunya, dan menyediakan analisis mendalam tentang kesan kehidupan kekal terhadap kebahagiaan.
Persoalan kematian adalah salah satu masalah tertua umat manusia. Sejak zaman purba, manusia takut akan kematian dan oleh itu mengimpikan kehidupan yang kekal. Kematian itu sendiri adalah wilayah yang tidak diketahui, pengakhiran kepada semua perkara, dan oleh itu, ia sentiasa menjadi prospek yang menakutkan bagi orang, yang sentiasa mencari jalan untuk meneruskan kehidupan. Malah puisi epik tertua, Epik Gilgamesh, mengandungi rujukan kepada kehidupan kekal, dan penjelmaan semula dan kehidupan akhirat dalam agama sebenar dianggap sebagai manifestasi ketakutan kematian dan keinginan untuk memanjangkan hayat. Orang dahulu kala mencipta makhluk abadi dalam mitologi, dan manusia moden telah mula meneroka kemungkinan kehidupan kekal melalui sains dan teknologi. Dalam konteks ini, kehidupan abadi seolah-olah membawa kebahagiaan kepada manusia. Tetapi adakah kehidupan kekal akan menggembirakan kita? Untuk menjawab soalan ini, kita perlu memahami apa itu kebahagiaan.
Menurut 'Sapiens', ulama telah mengkaji kebahagiaan dan mendapati bahawa wang, kesihatan, masyarakat dan sebagainya sememangnya mempengaruhi kebahagiaan. Tetapi yang lebih penting, ia adalah jangkaan kita. "Kebahagiaan ditentukan oleh korelasi antara keadaan objektif dan jangkaan subjektif," katanya dalam buku itu. Lebih banyak anda mengharapkan, lebih sukar untuk bahagia, dan semakin kurang anda mengharapkan, lebih mudah untuk bahagia. Sebagai contoh, seseorang yang hidup dalam kemiskinan akan sangat gembira menerima 1 juta won, tetapi orang kaya tidak akan sangat gembira menerima jumlah wang itu. Tambahan pula, kebahagiaan manusia adalah penyesuaian dari semasa ke semasa. Ini bermakna apabila kita membiasakan diri dengan keadaan atau keadaan baru, kebahagiaan kita berkurangan dari semasa ke semasa. Sebagai contoh, seseorang yang memenangi loteri pada mulanya mungkin berasa sangat gembira, tetapi kebahagiaan itu berkurangan dari semasa ke semasa. Jadi walaupun anda memenangi kehidupan kekal, kebahagiaan yang datang bersamanya pasti akan berkurangan dari semasa ke semasa kerana ia tidak lagi menjadi sesuatu yang istimewa.
Orang lain mengatakan bahawa kebahagiaan ditentukan oleh sistem biokimia di dalam badan, seperti serotonin, dopamin, dan oksitosin. Menurut mereka, kebahagiaan sangat bergantung kepada faktor semula jadi. Orang yang dilahirkan dengan sistem biokimia yang membuat mereka lebih gembira adalah lebih bahagia, dan orang yang dilahirkan dengan sistem biokimia yang membuat mereka kurang gembira adalah kurang gembira. Ini bukan untuk mengatakan bahawa faktor psikologi dan sosial tidak memainkan peranan, tetapi mereka melakukannya dalam konteks sistem biokimia. Oleh itu, sistem biokimia adalah yang paling penting, dan memanipulasinya untuk menjadikannya berasa lebih baik adalah cara untuk mencapai kebahagiaan. Dari sudut pandangan ini, sistem biokimia individu adalah penentu utama kebahagiaan, tidak kira sama ada mereka diabadikan atau tidak.
Walau bagaimanapun, terdapat ramai orang yang tidak bersetuju dengan pandangan ini. Pada pendapat mereka, kebahagiaan tidak sama dengan keseronokan pancaindera. Kebahagiaan ialah perasaan yang kita dapat apabila kita menganggap kehidupan secara keseluruhannya berbaloi, yang mempunyai komponen kognitif dan etika yang penting. Kehidupan yang bermakna boleh menjadi bahagia walaupun ia penuh dengan kepayahan, manakala kehidupan yang tidak bermakna akan menjadi sukar walau betapa selesanya. Seperti kata Nietzsche, "Jika anda mempunyai sebab untuk hidup, anda boleh menanggung sebarang penderitaan." Dengan kata lain, jika anda boleh yakin bahawa hidup anda bermakna, anda boleh mencari kebahagiaan melalui keyakinan itu. Dalam konteks ini, kebahagiaan hidup abadi bukan sekadar memanjangkan hayat, tetapi lebih kepada bagaimana kita memberi makna kepada kehidupan dan merealisasikannya. Itulah sebabnya walaupun manusia ingin mencapai kehidupan kekal, ia mungkin tidak serta-merta membawa kepada kebahagiaan.
Pandangan di atas semuanya berkongsi premis bahawa kebahagiaan adalah emosi subjektif. Walau bagaimanapun, terdapat hujah balas. Jika kita mengkaji kebahagiaan penagih dadah dan mendapati mereka berasa gembira apabila mereka melakukan dadah, adakah itu bermakna dadah adalah kunci kebahagiaan? Idea bahawa perasaan subjektif tidak begitu dipercayai telah menyebabkan sesetengah orang menolak idea bahawa kebahagiaan adalah perasaan subjektif. Agama Buddha, khususnya, percaya bahawa jalan keluar dari penderitaan bukanlah untuk mengalami keseronokan yang sekejap, tetapi untuk memahami sifat tidak kekal semua emosi dan berhenti mendambakannya. Dengan kata lain, rahsia kebahagiaan terletak pada menghentikan mengejar emosi dan mengenali diri anda yang sebenar. Konsep kehidupan kekal juga harus diteliti secara mendalam untuk melihat sama ada ia boleh dianggap sebagai emosi yang sekejap.
Seperti yang anda lihat, terdapat banyak pandangan yang berbeza mengenai soalan "Apakah kebahagiaan?". Tambahan pula, kajian tentang kebahagiaan masih di peringkat awal. Dengan semua idea yang berbeza tentang kebahagiaan ini, nampaknya sukar untuk menjawab soalan, “Adakah manusia akan bahagia jika kita hidup selama-lamanya? Kita tidak tahu apa itu kebahagiaan, jadi bagaimana kita boleh berfikir tentang kesan kehidupan kekal terhadap kebahagiaan?
Namun begitu, saya tidak fikir kehidupan kekal adalah faktor yang sangat penting dalam kebahagiaan. Terdapat banyak cara yang berbeza untuk melihat kebahagiaan, tetapi tidak kira bagaimana anda melihatnya, kehidupan kekal tidak banyak memberi kesan kepada kebahagiaan. Kebahagiaan berkait rapat dengan kualiti hidup, bukan sekadar hidup lebih lama. Apa yang harus kita ingat dalam mengejar kehidupan kekal adalah bahawa ia harus menjadi sarana untuk mencapai tujuan, bukan tujuan itu sendiri. Jika ia menjadi penghujungnya sendiri, kita menghadapi risiko kehilangan kebahagiaan sejati dalam proses itu.
Jika kita mengamalkan pandangan bahawa kebahagiaan mempunyai banyak kaitan dengan faktor psikologi, maka mereka yang berpuas hati dengan kehidupan mereka akan bahagia, dan mereka yang tidak akan menjadi tidak bahagia. Jika semua orang boleh mempunyai kehidupan yang kekal, maka keinginan orang untuk kehidupan kekal akan dipenuhi, jadi secara paradoks, kehidupan kekal tidak akan mempunyai kesan yang ketara kepada kebahagiaan. Jika kehidupan kekal disejagatkan, orang akan menganggapnya begitu sahaja, dan yang penting ialah sama ada mereka berpuas hati dengan kehidupan mereka, dan jika mereka berpuas hati, mereka akan gembira, dan jika mereka tidak, mereka akan menjadi tidak bahagia.
Jika kebahagiaan ditentukan oleh sistem biokimia, sekali lagi, kehidupan kekal tidak akan banyak memberi kesan kepada kebahagiaan. Jika kebahagiaan ditentukan oleh sistem biokimia, maka kehidupan kekal tidak akan banyak memberi kesan kepada kebahagiaan. Kehidupan kekal tiada kaitan dengan sistem biokimia.
Walaupun anda mengikut pandangan bahawa kebahagiaan ditentukan dengan menjalani "kehidupan yang berfaedah," ini juga sebahagian besarnya tidak berkaitan dengan kehidupan kekal. Jika seseorang boleh memberi nilai kepada kehidupan mereka, mereka akan gembira, tetapi jika mereka tidak boleh, mereka akan menjadi tidak bahagia. Dalam pandangan ini, yang penting bukanlah kehidupan yang kekal, tetapi keupayaan untuk memberi nilai kepada kehidupan. Walaupun anda mempunyai kehidupan yang kekal, anda boleh memberi makna kepada hidup anda, dan jika anda mempunyai kehidupan yang terhad, anda boleh menjalani kehidupan yang tidak bermakna.
Walaupun kebahagiaan adalah bebas daripada penderitaan dan menyedari diri sendiri, ia tidak berkaitan dengan kehidupan kekal. Ini kerana seseorang yang bebas daripada penderitaan dan menyedari kebahagiaannya sendiri tidak akan peduli sama ada dia mempunyai kehidupan yang kekal atau tidak. Mereka yang tidak bebas daripada penderitaan, walaupun mereka akan mencapai kehidupan kekal, tidak akan dapat mencapai kebahagiaan dengan mengejar kesenangan yang sekejap.
Sudah tentu, terdapat hujah balas. Heidegger, sebagai contoh, percaya bahawa kehidupan kekal akan membuat orang tidak bahagia. Menurutnya, hanya dengan hidup dalam menghadapi kematian manusia boleh menjalani kehidupan asal mereka, dan hanya dengan menjalani kehidupan asal mereka boleh bahagia. Dengan menyedari bahawa kehidupan adalah terbatas dan menerima kematian, seseorang boleh melarikan diri dari kehidupan yang tidak asal dan mencapai kebahagiaan. Oleh itu, hujah Heidegger ialah jika kehidupan menjadi tidak terhingga, orang tidak akan dapat menghadapi kematian dan akan dipaksa untuk menjalani kehidupan yang tidak wajar, dan akibatnya, mereka akan menjadi tidak bahagia.
Tetapi saya tidak bersetuju. Adakah perlu menjalani kehidupan asli untuk bahagia? Saya fikir bahawa obsesi terhadap "kehidupan asal" ini sebenarnya boleh membawa kepada ketidakbahagiaan. Ironinya, saya rasa kita boleh gembira apabila kita melepaskan 'keterikatan kebahagiaan' kita. Walaupun anda hidup selama-lamanya dan tidak pernah menghadapi kematian dan menjalani kehidupan yang tidak asli, anda boleh gembira jika anda melepaskan keterikatan anda kepada 'benda asal' dan 'kewujudan'. Sebaliknya, jika anda sentiasa menghadapi kematian dan taksub dengan 'perkara asli' dan 'kewujudan' dan mengejarnya, anda akan tertekan dengan obsesi anda, dan kebahagiaan tidak akan datang sebagai hasilnya.
Secara keseluruhan, saya tidak fikir terdapat banyak hubungan antara kebahagiaan dan kehidupan kekal. Adalah baik untuk mengejar kehidupan kekal, tetapi lebih baik untuk melihat dengan lebih mendalam tentang kebahagiaan dan mencari jalan untuk mencapai definisi kebahagiaan anda sendiri. Hakikat bahawa kita tidak hidup selama-lamanya sebenarnya boleh membuat kita menghargai setiap saat dalam hidup kita dan menjadikan kebahagiaan kita sekarang lebih berharga. Daripada takut mati, menjalani kehidupan sepenuhnya pada masa sekarang akan membawa anda lebih dekat kepada kebahagiaan sejati. Tanya diri anda soalan berikut Apakah idea saya tentang kebahagiaan? Adakah kehidupan kekal yang saya ingin capai, atau adakah ia hanya masa yang tidak berkesudahan?
