Bayangkan satu situasi di mana kemajuan dalam sains dan teknologi membawa kepada manusia memperoleh kehidupan kekal, dan bincangkan perubahan dalam kebahagiaan yang akan terhasil. Kami mengkaji implikasi sosial dan peribadi kehidupan kekal dari segi kebahagiaan serta-merta dan duniawi, berpusat pada hujah bahawa kehidupan kekal boleh menyebabkan kita kehilangan makna dan nilai masa, akhirnya mengurangkan kebahagiaan kita.
Kemajuan sains dan teknologi manusia tidak berkesudahan. Dan titik akhir kemajuan teknologi itu berkemungkinan besar ialah kehidupan kekal. Apa sahaja isu peralihan yang timbul, apa jua kata sepakat sosial yang dicapai, manusia akhirnya akan berkembang ke arah kehidupan yang kekal. Dengan kemajuan sains dan teknologi, kita telah pun berjaya mengatasi pelbagai penyakit dan memanjangkan umur kita. Ini telah membuka jalan kepada masyarakat moden untuk menjalani kehidupan yang lebih sihat dan lebih lama daripada masa lalu. Jadi, adakah manusia akan lebih bahagia jika suatu hari nanti kita mencapai kehidupan yang kekal?
Sebelum menjawab soalan ini, mari kita takrifkan "hidup kekal" secara konseptual. Untuk tujuan artikel ini, masyarakat yang mempunyai kehidupan abadi adalah masyarakat yang konsep kematian semula jadi telah dihapuskan untuk semua anggota umat manusia, dan penuaan boleh dikawal sesuka hati. Sudah tentu, dalam proses peralihan untuk mencapai kehidupan yang kekal, orang akan menerimanya mengikut urutan mengikut jurang sosial antara yang kaya dan yang miskin, tetapi mari kita mengetepikan konflik dan berfikir tentang masyarakat di mana setiap orang telah mencapai kehidupan yang kekal. Adakah masyarakat yang telah mencapai kehidupan kekal akan lebih bahagia? Akan ada penyelewengan dalam kebahagiaan di kalangan individu, tetapi melihat kebahagiaan manusia secara keseluruhan, saya fikir tidak. Mari kita lihat sebab-sebab ini berkaitan dengan perubahan yang berlaku selepas keabadian.
Terdapat dua jenis kebahagiaan utama yang dialami oleh orang. Terdapat dua jenis kebahagiaan utama: kebahagiaan serta-merta, yang merupakan hasil daripada tergesa-gesa hormon seketika, dan kebahagiaan berkala, yang merupakan hasil daripada mengalami kebahagiaan atau ketidakbahagiaan dalam jangka masa tertentu, tetapi merasakan bahawa tempoh masa itu bermakna. Sebagai contoh, kebahagiaan yang anda rasai pada hari lahir anda apabila anda diberi ucapan tahniah adalah kebahagiaan serta-merta, dan kebahagiaan yang anda rasai apabila anda mengingati kembali hari itu selepas beberapa waktu berlalu adalah kebahagiaan berkala. Manusia berasa gembira dengan kehidupan mereka apabila mereka mempunyai banyak kebahagiaan jenis ini, tetapi jika mereka mempunyai kehidupan yang kekal, kebahagiaan jenis ini akan hilang maknanya.
Sebab untuk ini adalah kehilangan makna temporal. Masa yang sekejap mungkin wujud bagi manusia yang mencapai kehidupan yang kekal, tetapi masa yang sementara akan kehilangan maknanya dalam masa yang berulang-ulang. Jika seorang manusia pada masa ini hidup 80 tahun, 80 tahun itu terdiri daripada bayi, remaja, dewasa, dan usia tua, yang masing-masing terdiri daripada unit masa yang lebih kecil dan lebih kecil. Kami memberi makna kepada unit masa ini dalam hidup kami dan berasa gembira apabila kami mencapai sesuatu. Walau bagaimanapun, dalam masa yang tidak terhingga, perbezaan ini akan menjadi tidak bermakna, dan jumlah kebahagiaan akan berkurangan kerana hanya kebahagiaan seketika yang akan mempunyai makna, kerana sehari, sebulan, dan setahun tidak akan menambah satu kehidupan, tetapi kehidupan yang kekal. yang wujud hanya pada setiap saat.
Jumlah kebahagiaan juga akan berkurangan dari perspektif kumpulan sosial. Yuval Harari, pengarang Sapiens, berkata, “Mungkin nenek moyang kita yang kurang bernasib baik mendapat kepuasan yang besar dalam komuniti, agama, dan hubungan dengan alam semula jadi. Dalam masyarakat yang begitu canggih sehingga menawarkan janji kehidupan kekal, adakah manusia akan berusaha untuk mencapai kesatuan masyarakat, agama, dan alam ini? Jawapannya tidak begitu mudah. Kita mempunyai teknologi yang lebih maju, umur yang lebih panjang, dan lebih banyak modal daripada nenek moyang kita 500 tahun yang lalu, tetapi kita tidak boleh dengan mudah menjawab ya kepada persoalan sama ada kita lebih bahagia. Manusia yang diberi kehidupan kekal juga akan mempunyai teknologi yang lebih maju daripada kita, akan hidup selama-lamanya, dan akan dapat mengalami lebih banyak pengalaman, tetapi kita tidak boleh mengatakan bahawa mereka akan lebih bahagia.
Kemanusiaan telah berkembang selama ini. Sudah tentu, sukar untuk mengatakan bahawa kemajuan ini telah membawa kepada kebahagiaan yang lebih besar, tetapi memang benar bahawa kita telah maju. Sekurang-kurangnya dalam kemajuan itu, manusia telah dapat mengelakkan kebosanan dan kemalasan, dan telah dapat merintis makna baru dan mengekalkan masyarakat. Tetapi bolehkah manusia, setelah diberikan kehidupan kekal, terus berkembang setelah sekian lama berlalu? Jika kita diberikan masa yang kekal, yang merupakan pengakhiran pembangunan peribadi dan sosial, sukar untuk mengharapkan perkembangan selanjutnya, dan akhirnya kita akan mencapai individu dan masyarakat dengan kecerunan sifar. Sudah tentu, sesetengah orang mungkin berpendapat bahawa kita masih akan mempunyai kualiti hidup tertinggi daripada mana-mana manusia yang pernah hidup, dan bahawa kita akan dapat menikmati tahap kebahagiaan tertinggi selama-lamanya, walaupun tanpa peningkatan kebahagiaan. Untuk menentang hujah ini, seseorang boleh berhujah bahawa bukan kualiti hidup yang menentukan kebahagiaan, tetapi proses untuk sampai ke sana.
Dalam Sapiens, Yuval Harari berhujah bahawa jika anda memenangi loteri atau menggandakan gaji anda, anda akan mempunyai kualiti hidup yang lebih tinggi, tetapi semua perkara ini tidak lama lagi akan menjadi norma dan bukannya pengecualian. Begitu juga, walaupun manusia menjalani taraf hidup yang lebih tinggi, tidak dijamin kita akan lebih bahagia dalam taraf hidup yang lebih tinggi itu jika kita tidak maju dan terbantut.
Mereka yang berpendapat bahawa manusia akan lebih bahagia jika mereka mencapai kehidupan kekal berkata bahawa jika mereka mencapai masa yang kekal, kematian akan dihapuskan, dan oleh itu ketidakbahagiaan akan berkurangan. Namun, “Jika anda lupa tentang kematian, anda lupa tentang makna masa yang terhad, dan akhirnya anda lupa tentang erti hidup dengan betul. Walau bagaimanapun, seperti yang dikatakan, "Jika anda melupakan kematian, anda akan melupakan makna masa yang terhad, dan akhirnya menyedari erti kehidupan yang sedia ada dengan betul." Ketidakbahagiaan kematian itu sendiri akan hilang, tetapi makna hidup akan pudar. Di samping itu, penghapusan kematian semula jadi boleh mengakibatkan kematian akibat kemalangan yang menyebabkan kesengsaraan yang lebih membawa maut kepada individu.
Umat manusia, setelah memperoleh kehidupan yang kekal, akan kehilangan nilai masa sebagai pertukaran untuk masa yang tidak terhingga. Kami secara amnya tidak merasakan nilai udara, yang kini tersedia untuk semua orang dalam kuantiti tanpa had. Dengan cara yang sama, jika semua orang diberi masa yang tidak terhingga, kebanyakan orang akan berasa kurang gembira dengannya berbanding sekarang.
Kemajuan manusia dalam sains dan teknologi telah membawa pencapaian dan perubahan yang luar biasa. Ia telah menakluki banyak penyakit dan menjadikan hidup kita lebih mudah. Tetapi kemajuan teknologi tidak selalu diterjemahkan kepada peningkatan kebahagiaan, dan persoalan kehidupan kekal adalah lebih rumit. Apa sahaja faedah yang kita perolehi daripada kehidupan kekal, kita perlu memikirkan secara mendalam tentang apa yang kita hilang, terutamanya makna dan nilai masa. Ia masih harus dilihat sama ada kehidupan kekal boleh membawa kebahagiaan sejati kepada manusia.
